Teater: På scena og i kvardagen!

Heile livet mitt er eit teater og... eg likar det. Ja! Det var faktisk ein radikal filosof (eg har ikkje pugga exPhil boka, så eg hugser ikkje namnet) som sa det eingong. At livet vårt berre består av roller. Roller som me har i dei forskjellige situasjonene i livet vårt. Avhengig av kven du er med, eller kva du skal. Eg trenger ikkje gruble meir på spørsmålet om kven eg er. Eg er på forskjellige scener og speler teater, i kvardagen.

Teater har alltid vore ein del av meg. Eller iallefall frå barnelagstider, i fem-seks års alderen, då det var om å gjere å late som du ikkje hadde nokon å danse med og dermed få lov å halde i handa til Henning Hekland, barnelagsledaren vår. Der fekk eg lov å vera ein heilt annen Tone, enn ho eg var "ute i offentligheita". Tilogmed i ungdomskuleåra, då alt var kaos og forferdelse, var eg den samme teater-Tone på øvingar. Eg dreiv med noko eg likte, var sikker på og flink til. Alt det andre i livet mitt vart gløymd i teaterøvingstimen kvar torsdag, tilogmed håplause forelskingar og hjartesorg (noko resten av ungdomskuletida gjekk vekk i). Det var som den timen når du ser på tv; når ein gløymer alle sine eigne problem og fokuserer på dei stakkars "greys" legene med sine store verdsproblem (Greys e forresten ein forferdelig serie).
Instruktøren vår, Melissa Hekland, betydde alt for meg og alle tilbakemeldingane frå ho gjekk rett til hjarta. Eg hugsar endå eingong ho sa at den einaste som kunne replikkane sine godt nok var meg. Eg svevde i fleire veker etterpå.
Desse inntrykka og denne viktigheita prøver eg å ta med meg vidare når eg har eigne unger på barneteater. Tenk! Tenk, viss eg kan bety i nærleiken av det Melissa betydde for meg.

I dag er eg meir teaterlig ute i kvardagen min (utanom å vera totalt forskjellige roller i forskjellige situasjoner som eg gjer stortsett heile tida). Eg tørr å vera teater-Tone, men eg viser ho berre fram til folk som kjenner meg eller folk eg er sikker på. Det er utrulig kor forskjellig ein kan vera i ein sjenert setting "Hei, eg heite Tone" vs. ein familiemiddag eller ein vaksenteatertur. Eg skjønar nesten ikkje korleis det går an å vera så forskjellig frå gong til gong. Eg må vera sjuk. Jaja, den diskusjonen har me tatt før...

Poenget med denne teksten er vell: Tørr å vær deg sjølv. Eg slår meg i hovudet kvar dag, med denne lille setningen. Utan å vite kven eg er eingong. ("vær meg sjølv,vær meg sjølv, vær meg sjølv, kem e eg?, kem e eg?, KEM E EG? Panikk). Du treng ikkje å vera nokre andre. Du treng ikkje bry deg om kven som ser deg, eller kva dei andre meiner. Du er bra nok! Drit i janteloven som prøver å rakke deg ned. Eg er så lei! LEI! Av å heile tida tenke på kva andre meiner og kva andre synest ein skal gjere.

Det er ditt valg! Du er du!


Ps! (I love you?)
Har ordna kommenteringen slik at ALLE kan kommentere, uansett om du har googlekonto eller ikkje. Så knock yourself out!