Osterøymoral?

Plutseleg var den 1 år og 6mnd gamle bygdanytt avisa der og alle kjenslane kom straumande tilbake. Skuffelsen, den store klumpen i magen og ikkje minst sinnet.
"Russen fråsolen 20 000,- på elevfest".

Me hadde gjort dette før og alt hadde gått smertefritt og med eit godt overskot. Denne festen endte annleis med 2 knuste vindauge, ei knust hovuddøyr og 20 000 kr fråstolne inngangspengar. Me var kanskje litt naive med 165 gjestar å halde styr på, men dette var tross alt folk me alle visste kven var. Me satt igjen med utgifter på 10 000 kroner, i motsetning til det realistiske målet vårt på 15 000 i pluss. Russedåpen og andre arrangement såg urealistiske ut. Så skjedde det utrulege. Ein anonym, eldre mann, leverte 25000 til oss via bygdanytt sitt kontor. Han ville hjelpe oss med utgiftane og ynskje oss ei fin russetid. Me gav dei 5000 ekstra kronene til Kreftforeningen sitt krafttak mot kreft.

Eg veit at fråstelinga av inngongspengane våre ikkje er ei svært spesiell hending. Det skjer faktisk ofte. Me har alle høyrt om inngongspengar som har vorte stolen på mange festar på Osterøy. Ingen seier noko, ingen innrømmer noko og politiet henleggjer saken.

Dette er ikkje noko eg går å tenkjer på kvar dag, men nokre gongar når eg sitt i kassa på kiwi, går innpå bussen, går på fest eller helser på ein gjeng. Så tenkjer eg: "Er det du? Er det du som stal pengane våre?" For det verste med det heile er at eg kanskje ser deg ofte. Og at du ser meg eller ein av oss i klassen og veit kva du har gjort. Eg klarar berre ikkje å skjøne at du går rundt, feig som du er, og trur at alt er greitt. At det du gjorde er greit. Hugsar du, i det heile tatt, kva du brukte pengane våre på?

Eg vil at du skal tenkje på mannen som, ute av det blå, gav oss 25 000 kroner. Av rein godheit! Ein mann som ikkje hadde noko med saken å gjere, men som likevel kjende medkjensle for andre og retta opp i di gjerning og din feil. Og ikkje minst utan å ynskje noko oppmerksemd eller takk.

Ein mann, som viste oss kor stort mennesket kan vera, rett etter du viste oss kor feigt og usselt det også kan vera.

Kven utfordrar du til neste runde i stafettpinnen?

Du veit den "stafettpinne" tingen dei har bak på Bygdanytt. Der "stafettpinnen" går frå person til person i bygda, som blir intervjua om kven dei er. Det er ein god blanding av folk som har blitt intervjua allereie og ein ser tydelig kven som har morosame og artige personligheitar og kven som ikkje har det. I det siste har eg byrja å tenke: Kva dersom eg vart vald? Kva skal eg gjere eller sei for at det blir interessant å lese. Og tenk dersom eg blir ein av dei kjedelige personane, som ikkje har eit spanande og morosamt liv. Tenk dersom intervjuet blir så kjedelig at folk berre gidd å lese den siste linja: "Kven utfordrar du til neste stafettrunde? ....".

Eg håper det er fleire enn meg som tenkjer på dette, ellers så kan eg verke ein smule innbilsk. Men det er ikkje på den måten altså. Eg stressar berre litt med tanken på kva eg skulle sagt og svart på spørsmåla. Liksom. For å vera meg sjølv mest mogleg. For å få fram den eg egentlig er og ikkje minst at folk skal kjenne meg igjen og ikkje begynne å lure på om eg e ein heilt annan person enn dei kjenner.

For kven er eg? Er eg snill eller er eg irriterande? Er eg morosam, eller trur eg det berre sjølv? Er eg arbeidsom eller bestemmer eg for mykje? Er eg eit "ja-menneske", eller seier eg berre ja til det eg liker å gjere? Er eg spontan, eller tenkjer eg for mykje? Er eg lykkelig, eller deprimert? Vell. Tingen er at eg er alt dette, med forskjellige menneske. Opp gjennom åra (no verkar det som om eg er erfaren og gammal og har levd ein grusomt langt liv) har eg vorte kjend med ein god del folk. Unger, ungdommar, vaksne, godt vaksne, eldre og gamle menneske. Og eg synest det er fantastisk å kunne omgås med både folk på min egen alder og eldre og ha det like kjekt med begge grupper. (Godt eksempel: vaksenteatergruppa i Mjeldalen) Men jo meir eg tenkjer på alle dei forskjellige menneska eg kjenner, så lurar eg på om eg er forskjellige Tone`er når eg er med dei. Det er som mamma sa til ein beundrar av meg, etter han hadde sagt at eg var den mest smilande personen i bygda, og spurd om eg var lika smilande heima: "Vell. Ho må ta det ut over nokon, for å sei det slik".
Spelar eg så mange forskjellige rollar? Og kven av desse rollene er eg mest? Den smilande Kiwi-Tone utan nokon problem, eller den gretne familie-Tone som blir sur dersom ho ikkje får det som ho vil? Sjølvsagt vil eg vera den smilande Tone, men spelar eg egentlig berre eit skodespel?

Eg kjem meg ikkje vekk frå spørsmålet: Kven er eg?