Når eg søker etter ein definisjon på rutiner på google, kjem det opp at rutiner er ein "feridghet tilegna med øvelse". Internettn meine altså at ein kan øva seg til eit rutinefyllt liv. Og legg altså, naturlegvis, ordet "rutiner" i "gode ting" kassen ved å bruke ordet "ferdighet". Gudane veit (ikkje at eg trur på gudar) kor mykje eg har prøvd og kor langt eg er frå å få eit rutinefyllt liv. No har eg rett og slett gitt opp.
Samfunnet me lever i, liker rutiner og av og til føler eg at me blir pressa til å ha det mest mogleg kjedeleg. For all del. Nokre liker det. Eg seier ikkje at alle skal vera "rotehåve" (som oss andre blir kalla). Men har du ikkje merka at rutinene prøve å presse seg på deg heile tida? Dei prøver å lure deg med at eit rutinefyllt liv er det beste for deg. På ein eller annan måte er det at kvardagen din er mest mogleg lik og har like oppgåver, blitt ein "eg har blitt vaksen" ting. Its fucked up!
Korfor er ikkje livet mitt rutinefullt?
Vell. Eg er ganske spontan, har eg funne ut. Og spontanitet passar ikkje så veldig godt med rutiner. F.eks dersom eg plutseleg bestemmer meg for å sove i Mjeldalen og ikkje i Lonevåg, så ligg asthma medisinen min i Lonevåg og skrik: "Du må ta meg morgon og kveld". Ikkje minst diverse piller som vil i magen minn og tannbørsten som alle burde bruke kvar dag.
Gløymskheit er også ein stor stor faktor opp i det heile. Eg gløymer desse rutine tinga. Ashmamedisinen blir aldri tatt til riktig tid og sånne uviktige avtalar kan heller venta, ifølge underbevistheita mi.
Eg blir også lei ganske fort. Mangel på tålmodighet, kan me kalle det.
Eg blir lei av å gjere det samme, kvar dag. Ingen forandringar eller utfordringar. Huff. Treningssenter f.eks. Gørr kjedeleg dersom det blir det samme gamle greina kvar gong. Eller ein vaskejobb, som gjer meg så og sei INGENTING.
Eg er også litt sta og like ikkje å bli pressa.
For akkuratt eit år sidan gjekk eg siste året på vgs og var så lei av rutina: "gå på skulen" at eg var rett og slett heime i perioda. Eg boikotta heile driten, fordi eg følte meg pressa til å måtte gå på skulen. Tenk dersom eg hadde lyst til å gjera noko anna den dagen. Eg meine ikkje nåkke uvetig. Men f.eks dugnadsarbeid eller eit besøk til farfar, som eg ser alt for sjeldan. Bryr rutinene seg om det? Neida.
For å vera heilt ærleg... Så hatar eg det. Eg hatar eit liv fullt av rutiner. Eg kan ikkje fordra å måtte gjere det samme kvar dag. Det gjer meg grøssningar på ryggen. Eg hatar presset til å måtte gjere noko, ikkje av rein vilje, men fordi du må.
No tenker du sikkert: "Dette ser bra ut på CVen din, Tone". Men, missforstå meg rett. Eg har ingenting imot å jobbe med noko, men dersom dette skal vera langvarig, så må eg like det. Eg har ingenting imot og gjere ting eg ikkje liker innimellom. Men no snakker eg om sånn resten av livet. Ska ting vare, så treng eg ein grunn til å stå opp om morningane. Eg treng viljen og gnisten. Eg kunne ha jobba dugnad dag ut og dag inn, fordi eg er engasjert og glad i det eg jobber for.
Eg er faktisk heilt forbanna sikker på at desse teite rutinene ikkje klarar å ødelegge for meg i framtida. Greit. Kanskje eg dør av eit asthma anfall eller har veldig dårlig ånde, men utanom dette, så skal eg klare meg.
Så rutiner. Fuck off! Its my life!
