Eg har aldri trudd på spøkelser, ånder eller Gud. Eller. Eg har hatt mine forvirrande periodar i oppveksten der eg eksprimenterte med både bønn og tilkalling av ånder (ein slik fase må vell alle igjennom og nokon blir forsåvidt i denne fasen resten av livet). Utenom det har eg vore av oppfattninga at alt berre er innbildning. Alle slags skumle situasjonar, som eg og andre har hatt, har eg tilslutt konkludert med var innbildning. Eller innbildning er kanskje eit sterkt ord. Eg trur det er psyken som spelar oss eit lite puss. Eit eksempel på dette, som freaka meg heilt ut, er då eg og venegjengen (trur me var rundt 16-17år) hadde sett "The exosism of Emoly Rose" (ingen anelse korleis dette staves og gidd ikkje finna da ut). Der var hovudpoenget at kl.3 om natta var tidspunktet då alle vonde ånder kom ut og gjorde all slags forferdelige ting med deg, som å bli besatt av ein demon osv. Nokre veker etter dette, når det største sjokket hadde lagt seg, så vakna eg opp mitt på natta av at nokon kviskra meg i øyra. Eller. Eg trudde iallefall det. Eg vakna iallefall av ein lyd og av ein forferdelig kjensle. Det gjorde rett og slett ilt inni meg og eg fekk det for meg at eg måtte sjekke at alle i familien min hadde det bra. Eg gjekk ein kjapp runde inn til Carina, Mons-Helge, mamma og pappa (som alle vart sure fordi eg vakna dei midt på natta). Etter dette gjekk eg ned i senga og sendte ein melding til Karoline Mjelde om at eg hadde fått denne forferdelige kjensla og ville berre sei at eg var glad i ho og håpa alt va bra med ho. Ho skjønte sikkert ikkje bæret då ho såg meldingen neste morgon, men men. Neste morgon blei det og eg var på Kiwi Kiwi på jobb. I lunsjen satt eg og bladde gjennom meldingen eg hadde sendt til Karoline, litt flau og sånn. MEN! Då oppdaga eg til forskrekkelse at eg hadde sendt meldinga til ho 03.06 på natta! Dette betyr at eg vakna ca. kl.3 av denne lyden og ekle kjensla. Oh my good liksom. Kva var dette? Var det åndene som ville ta meg? I mine eldre dager har eg funne ut at det rett og slett var underbevistheita mi, som kødda med meg. Ja... Eg vel å tru det!
Eg klarar heller ikkje å tru på desse tv programma, nettopp fordi det er tv program. Kva veit me om det som foregår "behind the scenes"? Eg vel å tru på Kristian Valen versjonen der ("Hæær e de nåkkaa") , sjølv om eg må innrømme at eg blir fasinert av program som "Åndenes Makt".
Eg er ein Agnostikar (dersom det er slik me skriv det). Eg trur iallefall på Agnostisme. Dette betyr at eg nekter for at me kan vite noko om det finnes ein Gud eller noko overnaturleg. Derfor tar eg rett og slett ikkje stilling til Gud og allslags spøkelse. Eg orkar ikkje bruka tida mi på dette (utanom å sjå desse nermast underhaldningsprogramma som Åndenes Makt og denne filosoferinga mi her på bloggen). Dette er rett og slett utanfor min forstand, kunnskap og verd. Eg har faktisk meld meg ut av Statskirka, noko som eg overraska meg sjølv med. Det er faktisk overraskande skummelt å vera utanfor det trygge og norske kirkesamfunnet, som me innbiller oss at me er ein del av. For meg vart det iallefall feil å vera ein del av Den Norske Kirke når eg verken gjekk i kyrkja, trudde på Gud eller vil ha eit bryllup eller ein begravelse der dei snakkar om, nettopp: Gud! Den einaste grunnen, som kunne holde meg inne i kyrkja er tradisjonar. Å bryte ut og oppheve tradisjonar er ikkje berre berre. Og kva gjer eg når eg ein gong vil gifte meg eller "døype" ungen min av rein tradisjon. Det forsåvidt greitt å vera gift pga.kjærleik og rettigheiter også, men mykje av desse kyrkjelege tinga gjer me, nettopp fordi det er ein tradisjon som er innskreven i liva våre utan at me trur på Gud.
For meg blir det å bruke tida mi på Gud og det over meg bortkasta. Reglane i samfunnet, verdien i menneske, kjærleiken og samvittigheita mi klarar seg utan at det må stå i ei bok som Bibelen. La den trøyste dei som trøystast kan. Eg vil trøyste meg sjølv.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar