Livet er urettferdig. Sånn er det berre. Uansett kor fint me har det til tider, så blir mykje urettferdig. Det e uretfferdig at ein del av verda skal ha det jævlig, mens den andre delen har det meste og meir enn dei treng. Det er urettferdig at kvinner ikkje har same rettigheter som menn i store deler av verda. Det er urettferdig at nokre familiar skal oppleve mykje sjukdom, sorg og død, mens andre familiar har ein snittalder på 80år. Samtidig er det urettferdig at broren min, Mons Helge, får tilbudt pengar for å få gode karakterar, då eg ikkje fekk det. Ikkje minst er det urettferdig at eg aldri vinn i Lotto, sjølv om eg e ein trufast tippar (nokre kallar meg spelegal).
Det eg skulle fram til... Er at ting er urettferdig. Forferdelig urettferdig. Og det e det som slår meg, når eg les boka "Sammen til verdens ende" av Tone-Elisabeth og Espen Simonsen. For dei som ikkje har hørt om boka er dette Tone og Espen sin fortellingen om Tone sin kamp mot kreften. Tone og Espen var kjæresta og hadde planane klare om ein framtid saman. Då Tone var 25 år fann legene svulsten. Dette e rett og slett ein historie om to mennesker som lærte seg den fantastiske egenskapen å sjå kvar dag som ei gåve.
Det e utrulig kor fort ting kan forandre seg og kor fort ting kan snu. Det er då eg begynne å tenke på om kva visst alt var slutt i morgon? Kva har eg fått ut av livet mitt? Dei siste månadane, etter eg kom heim frå Sør Afrika, har eg som oftast såtte i ein leilighet og glodd i veggen. Høgdepunktet har vore å gå på jobb rett og slett. Og da skjer ikkje så ofte heller. Eg har utrulig mykje tid til å gjera kva eg vil, men eg gjer ingenting. Det er litt sånn at, dersom ein har mykje pengar blir ein bortskjemt. Og det er akkuratt det samme med tid. Har ein for mykje tid, blir ein bortskjemt. Du tar dagane for gitt. Nokre dagar blir berre sove gjennom og kva dersom ein dag som den var den siste? Tenk på alle dei som ber om fleire dagar, meir tid på jorda, men som ikkje får denne dagen. Og der ligg eg og søv. Ja, bortskjemt e ordet!
Gjer du mest mulig ut av kvar dag?
I boka, "Sammen til verdens ende", står det eit dikt som er skrevet av Margaret Skjelbred. Dette diktet gjer meg frysningar på ryggen:
Stien te verdens ende
Vi syns vi kunne se te verdens ende
og visste åssen åra ville bli
da livet pluts’lig svinga av fra veien
og tok en kronglete og ulendt sti.
Der stengte fjellet steilt på alle kantær.
Da sa du stille: ”Vi kan klatre vi.”
Vi følte kronglesti’n langs bratte stupet.
Og ingen av oss torde se i djupet.
Nå har vi føllt den bratte, trange stien
med stup på si’ene i mange år.
Det kan nok hende vi misunner andre
den strake landeveien der de går.
Det ser så lett ut, men en veit jo aldri,
og kronglestien har blitt veldig vår.
Det var den sti’n vi fikk, det hjælper ikke
å følge andres jevne vei med blikket.
Og vi har lært å ikke sture over
den rette veiens rike blomsterflor.
For det gror blomster også langs med sti’n vår,
og gleden over dem er like stor.
Ja, kanskje større, for de er så sjeldne,
en må se nøye for å se de gror.
De ligger ofte skjult blant vissne bla’er,
men duftær ekstra sterkt på fine da’er.
La gå at det kan komma vonde ti’er
da sti’n vår kjennas vanskelig og bratt.
Men den har lært oss at det vokser blomster
på både slåpetorn og nypekratt.
Og ingen ting i verden er så vakkert
som nyperoser i ei St. Hans natt.
Og når vi sitter sammen kan vi kjenne
at også vår sti når te verdens ende.
