Hemmelig blogging?

Eg ser ikkje på meg sjølv som ein person som absolutt må utrykka meiningane sine heila tie, men her på bloggen så kan det verke som om eg er ein slik person, og ikkje minst at eg er veldig negativ om alt. Vel, eg veit ikkje kvifor, men når eg ikkje har det så bra, er trist eller når eg er irritert eller sur over noko, så skriv eg... Kanskje for å roe meg ned, eller for å blir høyrt på ein eller annan merkelig måte. Eg veit ikkje. Eg skriv iallefall.

I det siste har eg fått nokre munnlege kommentarar på blogginga mi, og eg har funne ut at denne blogginga mi egentlig er litt flaut. Når nokon ute i det verkelege liv nemnar blogginga mi, så blir eg litt sånn: "eg meiner ikkje det som står der altså", sjølv når eg veit at eg meiner det.
Kvifor er det slik at eg ikkje tørr å sei meiningane mine ute i det verkelege liv og når eg er her i "eg kan sei ka eg vil-bloggverda", så er eg super sjølvsikker? For eksempel: For nokre veker sidan møtte eg ei dame, som var sendt frå Jahovas vitne og ville stoppa meg og fortelje om skapelsen og livet. Og kvifor står eg der i nermare 10 minutt, jattar med og latar som om eg er enig i det ho seier? Kvifor seier eg ikkje det som det er: At eg rett og slett ikkje er interessert... ?

Er eg ei pingla eller er eg redd for å såra andre? Jadda jadda jadda. Klaging, klaging, klaging... Kanskje ein blanding.

Er det fleire der ute som slit med ærlegheita si i det verkelege liv?

Money, money, money. Must be funny...

Studentlivet er pengelaust og eg må innrømma at eg slit med å ikkje kjøpa alt som kjem øve meg. (Viss det er nokre som les dette som klarar å gå inn i ein butikk å berre sjå og ikkje kjøpe, vennligs kom ut av skapet og gje meg nokre tips!!!!) Studentlånet/stipendet er rundt 6600 kroner i månaden eller noko. Ca 45% eller noko av dette blir stipend dersom eg består faga mine (herreguuuuuuud, eg kan ikkje stryka). Resten er lån, som eg eingong må betala tilbake. Den tid den sorg liksom. I tillegg jobbar eg. Planlagt skulle eg jobbe annan kvar helg. Men sidan dette berre vart rundt 3000 kr på konto, så har eg plana om å prøva å jobba litt meir. 4500 kroner går i ei herskens husleige, så då er allereie mykje fare.

Eg har alltid vore vand med å ha penga. Dette høyres bortskjemt ut, og det er det forsåvidt også, men ikkje heilt. Greitt nok. Mamma og dei har alltid kunne hjelpt meg dersom det er noko, men samtidig har eg "jobba" sidan eg var 13-14 år, då eg byrja å gå med aviser i Haus om søndagar. Vidare fylgte vaskejobb på Kiwi og butikkdama på Kiwi. Samtidig har eg alltid spart ganske greit og har alltid hatt litt penga på lager, som eg kan bruke i krisesituasjoner ("Mååå berre ha ny og kul og fancy mobil lizzm").

Men! Så kom denne reisa te Sør Afrika der eg brukte opp alle pengane mine og la på meg rundt 10 kg. Korleis dette er mogleg, har eg spurt meg sjølv om nokre gongar. Ting er ikkje allitd slik ein skulle tru. Planen om å gå ned 20 kg og bruke pengane mine fornuftig gjekk iallefall til dunders, men eg har vel konkludert med at det likevel var verdt det.
Så her sitt eg: Blakk, prøvar å spare nokre kroner på sparegrisen i ny og ne, men ellers heilt forbanna blakk. Ikkje har eg framtidsplanar som kan sikra meg oljepengar eller facebook millionar heller. Akkurat no ser det ut som det blir ein evig student av meg og dermed evig blakk.

Ehm. Dette innlegget skulle egentlig vera positivt, men sjølvsagt har mine tankar fått det negativt. Eg skulle fortelje dykk at eg har klart meg denne månaden (okei, det er 6 dagar før eg får lønn, men ja. Det nermar seg). Tross kunn 3000 i lønn + lån. Greit, så har eg nermast BUDD heima i Mjeldalen den siste månaden og fråtsa i mat, MEN eg klarte da, mot alle odds. Maby I am learning...

Fleire som slit med økonomien?

Finns det ei anna side?

For tida er det grådig "in" med desse overnaturlege seriane på tv. Ja, til og med prinsessa vår Martha Louise slår til med å "kome ut av skapet", som ein englesnakkar. Program som "Åndenes Makt" visar oss at det finns opptil fleire spøkelseshus i Noreg og i programmet "Den andre siden" får me høyre drøssevis av overnaturlege opplevingar og kjensler. Kva er denne fasineringa av dette mystiske som foregår utanfor vår oppfattelse? Er denne trua på sjela som uavhengig av kroppen iferd med å bli ein slags allmenn religion i Noreg?

Eg har aldri trudd på spøkelser, ånder eller Gud. Eller. Eg har hatt mine forvirrande periodar i oppveksten der eg eksprimenterte med både bønn og tilkalling av ånder (ein slik fase må vell alle igjennom og nokon blir forsåvidt i denne fasen resten av livet). Utenom det har eg vore av oppfattninga at alt berre er innbildning. Alle slags skumle situasjonar, som eg og andre har hatt, har eg tilslutt konkludert med var innbildning. Eller innbildning er kanskje eit sterkt ord. Eg trur det er psyken som spelar oss eit lite puss. Eit eksempel på dette, som freaka meg heilt ut, er då eg og venegjengen (trur me var rundt 16-17år) hadde sett "The exosism of Emoly Rose" (ingen anelse korleis dette staves og gidd ikkje finna da ut). Der var hovudpoenget at kl.3 om natta var tidspunktet då alle vonde ånder kom ut og gjorde all slags forferdelige ting med deg, som å bli besatt av ein demon osv. Nokre veker etter dette, når det største sjokket hadde lagt seg, så vakna eg opp mitt på natta av at nokon kviskra meg i øyra. Eller. Eg trudde iallefall det. Eg vakna iallefall av ein lyd og av ein forferdelig kjensle. Det gjorde rett og slett ilt inni meg og eg fekk det for meg at eg måtte sjekke at alle i familien min hadde det bra. Eg gjekk ein kjapp runde inn til Carina, Mons-Helge, mamma og pappa (som alle vart sure fordi eg vakna dei midt på natta). Etter dette gjekk eg ned i senga og sendte ein melding til Karoline Mjelde om at eg hadde fått denne forferdelige kjensla og ville berre sei at eg var glad i ho og håpa alt va bra med ho. Ho skjønte sikkert ikkje bæret då ho såg meldingen neste morgon, men men. Neste morgon blei det og eg var på Kiwi Kiwi på jobb. I lunsjen satt eg og bladde gjennom meldingen eg hadde sendt til Karoline, litt flau og sånn. MEN! Då oppdaga eg til forskrekkelse at eg hadde sendt meldinga til ho 03.06 på natta! Dette betyr at eg vakna ca. kl.3 av denne lyden og ekle kjensla. Oh my good liksom. Kva var dette? Var det åndene som ville ta meg? I mine eldre dager har eg funne ut at det rett og slett var underbevistheita mi, som kødda med meg. Ja... Eg vel å tru det!
Eg klarar heller ikkje å tru på desse tv programma, nettopp fordi det er tv program. Kva veit me om det som foregår "behind the scenes"? Eg vel å tru på Kristian Valen versjonen der ("Hæær e de nåkkaa") , sjølv om eg må innrømme at eg blir fasinert av program som "Åndenes Makt".

Eg er ein Agnostikar (dersom det er slik me skriv det). Eg trur iallefall på Agnostisme. Dette betyr at eg nekter for at me kan vite noko om det finnes ein Gud eller noko overnaturleg. Derfor tar eg rett og slett ikkje stilling til Gud og allslags spøkelse. Eg orkar ikkje bruka tida mi på dette (utanom å sjå desse nermast underhaldningsprogramma som Åndenes Makt og denne filosoferinga mi her på bloggen). Dette er rett og slett utanfor min forstand, kunnskap og verd. Eg har faktisk meld meg ut av Statskirka, noko som eg overraska meg sjølv med. Det er faktisk overraskande skummelt å vera utanfor det trygge og norske kirkesamfunnet, som me innbiller oss at me er ein del av. For meg vart det iallefall feil å vera ein del av Den Norske Kirke når eg verken gjekk i kyrkja, trudde på Gud eller vil ha eit bryllup eller ein begravelse der dei snakkar om, nettopp: Gud! Den einaste grunnen, som kunne holde meg inne i kyrkja er tradisjonar. Å bryte ut og oppheve tradisjonar er ikkje berre berre. Og kva gjer eg når eg ein gong vil gifte meg eller "døype" ungen min av rein tradisjon. Det forsåvidt greitt å vera gift pga.kjærleik og rettigheiter også, men mykje av desse kyrkjelege tinga gjer me, nettopp fordi det er ein tradisjon som er innskreven i liva våre utan at me trur på Gud.

For meg blir det å bruke tida mi på Gud og det over meg bortkasta. Reglane i samfunnet, verdien i menneske, kjærleiken og samvittigheita mi klarar seg utan at det må stå i ei bok som Bibelen. La den trøyste dei som trøystast kan. Eg vil trøyste meg sjølv.