På ein kveld som denne

Himmelen er full av stjerner i kveld. Det føles som ein evighet sidan eg sist såg dei der oppe, på himmelen over Mjeldalen. Dei har nok vore der, men i kveld er dei så tydelige. Så fulle av meining. Så fulle av minner. Så utrulig flotte, der oppe.

På ein kveld som denne, med stjernehimmel og måneskinn i Mjeldalsvatnet, flyg tankane avgårde. Dei flyg tilbake til kvelden eg og ein nabogut låg i snøen og såg opp, på akkurat dei same stjernene. Eg hugsa han spurde meg om det fanns noko meir der ute. Som om eg visste. Som om eg hadde svar. Eg hugsa eg vart svimmel av alle tankane og på alle svara eg ikkje hadde.
Det var likevel fint, at han trudde eg hadde dei.

Tankane flyg tilbake til ørkenen i Jordan, då me låg i den raude sanden under stjernehimmelen og venta på eit stjerneskudd, som aldri kom. Tenk. At eg ser på dei same stjernene, akkurat no. Tenk at dei same stjernene viser seg i Jordan, akkurat no. Alt er så stort. Så uverkeleg.

På ein kveld som denne er kjenslene så utrulig sterke. Ein kveldstur er ikkje lenger berre ein kveldstur. Det blir ein tur i historia. Ein tur der livet og minnene du sålangt har opparbeida deg flyg forbi deg. Nokre minner sterkare enn andre. Nokre vondare enn andre. Nokre du kunne vore forutan, men som likevel har båre deg fram til denne kvelden, til denne kveldsturen.

Tårene renn ned på kinna mine, men det er ikkje av tristhet. Ikkje fordi eg er lei meg, eller skulle ynskja eg var ein annan plass.

Dei berre kjem, saman med minnene.

Jenta på Dolly Dimples

Ho sitt å gøymer seg i ein krok på Dolly Dimples, med pizzaskalker på tallerkenen. Magen hennar er full av pizza, dipp og Solo. Det er tirsdag. Dette er tirsdagsmiddagen.

Utanfor passerer eit kjærestepar. Eit lukkeleg og forelska kjærestepar. Spreke og friske. Ikkje av den typen som går på Dolly Dimples på ein tirsdag. Ikkje den typen som sitt å gøymer seg i ein krok..
Ho kjenner seg einsam der ho sitt i hjørnet sitt. Heilt forbanna åleine. Byen der ute er så skummel og usikker. Full av farer og full av menneske. Skumle menneske. Menneske som stirre. Som dømme.

Folka strømmar forbi, som ei elv, som aldri sluttar å bruse. Fullt av forskjellige menneske. Alle unike på kvar sin måte, men samtidig så utrulig like. Fine i kleda, ordentlig og gjennomkamma hår, perfekt sminke. Frå vindauga på Dolly Dimples ser dei lukkelege ut. Sjølvsikre, heile gjengen. Utan problem. Utan angst.

Ho slapper ikkje av eit einaste sekund. Gledar seg berre til å kome heim, der ingen dømmer. Der ho kan puste, djupt inn og ut. Der ho ikkje treng halde magen inne eller rette seg opp i ryggen. Der ho ikkje tenkjer på alle dei andre. Der ho berre kan vera seg sjølv, med dyna rundt seg.

Trygt og godt...

Good morning... sunshine?

Når eg legg meg om kveldane, eller rett før eg sovnar, så er eg full av optimisme. Morgondagen verkar så flott liksom. Eg gledar meg til å starte den. Klarar nesten ikkje sove, fordi eg tenkjer på alt eg skal gjere. Kven eg skal møte. Kven eg skal snakke med. Morgondagen kjennes som fyrste dagen av resten av livet. Eit fantastisk liv.
Men så vaknar eg, på denne morgondagen, og alt er svart liksom. Det eg tenkte kvelden før er vekke og umulig å finne fram. Dagen verkar lang, utan noko å glede seg til. Alt for mange å møte, alt for mange å imponere. Den e skremmande, og det er mykje betre å berre sove seg gjennom den. Trygt og godt under dyna.

Kanskje eg treng nokon atmed meg i senga, som minnar meg på det eg tenkte kvelden før. (Ikkje at det er plass i 90senga eg søv i for augenblinken, men du skjønnar). Kanskje eg treng ein motivator om morningen. Ein som ikkje lar meg slå av vekkerklokka dersom eg ikkje står opp. Ein som kan fortelje meg det eg sjølv tenkar i vaken tilstand, men som eg gløymer i halvsøvne om morgonen. Ein som fortel meg om planane mine .  Som minnar meg på den fantastiske framtida. Vår fantastiske framtid.

Eller kanskje eg berre treng ein hund. Som faktisk får plass i 90 senga mi.

Ja, det er det eg gjer. Eg treng ein hund faktisk!

ntååååå....

Ingenting?

Eg føler folk ser på meg med andre auge... Eg merker det overalt, og eg liker det. Det er heilt fint. For dei ser meg. Den verkelege meg. Det kan hende eg berre innbiller meg det. Kanskje fordi eg reknar med at folk veit det, har lest det, og at eg ikkje treng late som. Som om eg e perfekt. At eg ikkje treng vera andre enn meg sjølv. Tone Mjelde, med sjølvmordstankar i bagasjen... Som mange andre.
Dette "sjølvmord-hysteriet" heldt på å roe seg og kvardagen innhente meg. Det er fint, for eg vil at kvardagen skal innhente meg. Det er ikkje det at eg vil at sjølvmord-snakk skal gå over. Eg håper det aldri går over. Det er berre hysteriet liksom. Me treng ikkje hysteri. Eg treng ikkje hysteri.
Eg kjenner at eg snart er over det. Over faktumet at heile vestlandet veit om mine dystraste tankar. At folk i Oslo har lest artikkelen min. At nokon faktisk har oversatt den til engelsk på internett. Det tar litt tid, men eg er snart over det. Eg kjenner eg byrjer å tenkje på andre ting. På verda der ute liksom, og på deira problem. Sakte, men sikkert.
Det er liksom sånn at for å klare å sjå verdensproblema (dei verkelege verdensproblema) og for å kanskje kunne gjere noko med dei, så treng eg å ha kome over "sjølvmordtida mi", sjølvfokuseringa mi og mine eigne verdensproblem. Eg er snart det. Trur eg. Håpar eg. Det er ikkje at problema mine er så små, dei er meir enn nok. Dei vart nesten alt for mykje. Men eg må kome over dei. Eller gjere dei mindre.
Eg vil ikkje bruke meir energi på å tenke på unødvendige ting, som berre dreg meg ned og tære meg opp. Eg ynskjer å kunne fokusere på alle og alt det eg vil fokusere på. Massakrene i Syria, Palestinakonflikten, barneteateret i Mjeldalen, vaffelrøremangelen i Hausvik-kiosken. Sånne ting.

Men akkurat no er eg litt oppe i hovudet mitt igjen. Litt sånn at eg berre kan sitte å sjå ut vindauga og tenke. Eller berre sjå i ein vegg, og tenke. På meg sjølv, og littegrann på resten av verda, utan å gjere noko som helst. Utan å kome fram til noko etter å ha tenkt og tenkt.

Kanskje eg berre er ein tenkar. Og ein skrivar.

Og kva blir ein då liksom? Når ein blir stor altså...

Ingenting?

If I lay here

We'll do it allEverythingOn our own
We don't needAnythingOr anyone
If I lay hereIf I just lay hereWould you lie with meAnd just forget the world?
I don't quite knowHow to sayHow I feel
Those three wordsAre said too muchThey're not enough
If I lay hereIf I just lay hereWould you lie with meAnd just forget the world?
Forget what we're toldBefore we get too oldShow me a gardenThat's bursting into life
Let's waste timeChasing carsAround our heads
I need your graceTo remind meTo find my own
If I lay hereIf I just lay hereWould you lie with meAnd just forget the world?
Forget what we're toldBefore we get too oldShow me a gardenThat's bursting into life
All that I amAll that I ever wasIs here in your perfect eyesThey're all I can see
I dont know where
Confused about how as well
Just know that these things
Will never change for us at all
If I lay hereIf I just lay hereWould you lie with meAnd just forget the world?
Snow Patrol - Chasing Cars