Nok ein gong: Kven er eg?

Dersom du fylgjer med her inne, så har eg hatt eit liknande innlegg for litt sidan, med hovudspørsmålet "Kven er eg?". Eg har ikkje funne noko svar, og kven veit; kanskje det aldri skjer. Det er forsåvidt greitt det. Grunnen til at eg tar dette opp igjen, er fordi eg leita gjennom den gamle pcen min frå vidaregåande i dag. Der fann eg mykje rart, deribland eksamensbesvarelsen min i norsk siste året på vidaregåande skule, altså for ca 1,5 år sidan. Kva skreiv eg om? Nettopp!Spørsmålet: "Kven er eg?". Når du les dette, så ha dette i bakhovudet: Eg overdreiv og "Maiken" er ikkje det ekte navnet til denne personen eg siktar til. Enjoy:

Kven er eg?

Eg blir ofte spurd dette spørsmålet. Enten på ei eller anna internett side, der eg skal imponera med mitt spennande vesen eller på ein fest, der eg har eit par sekunder på å imponere potensielle nye venar. Eg kunne ha funne på noko spennande å sei. Som at eg skal bli politi, jobbe for CSI, er lesbisk eller liknande. Ja, iallefall ei kvit løgn, som at eg er Noregsmester i traktorkjæring eller kokosbolleeting. Men neida! Kvar gong eg blir spurd, klarar eg ikkje fine på eit einaste vetig ord og eg blir beskjeden og stille. Det er ikkje fordi eg ikkje vil svare eller fortelje om kven eg er, men fordi eg ikkje veit kva eg skal svare. For... Kven er eg?
Jeg fekk navnet Tone og var vell ganske fornøgd med det, før eg fekk den sjokkerande nyheita: Far min ville at eg skulle heite "Maiken". Eg såg for meg Maiken som gjekk i same klasse som meg; tynn som ei flis, utadvent til tusen, aldri sjenert, stilige klede og med gutane hengande etter seg. Maiken? Kunne eg vore Maiken? Alt dette var ting eg aldri hadde og som eg visste eg aldri nokon gong kom til å få. Det gjekk til og med rykter om at Maiken allereie hadde hatt sex, og der satt eg; aleine, tretten år gamal, mildt sagt lubben, med briller og den nye gule buksa som mamma hadde anbefalt meg å kjøpe. Det var då eg byrja å tenke: Kva dersom eg hadde fått navnet Maiken? Hadde ting vore annleis då? Hadde eg vore annleis då? Og ikkje minst: Hadde eg vore akkurat som sånn som Maiken? No var det for seint å bytte navn og skaden hadde allereie skjedd: Eg var ein Tone.
Eg er ein skuleelev og det har eg vore sidan eg var seks år. I byrjinga av tida mi som skuleelev hadde eg det veldig fint på skulen, Eg likte skulearbeidet, i motsetning til Maiken, og eg viste kven eg var, nemlig ein skuleelev og klassekamerat. Ferdig med den saken. Problemet kom då både foreldre, lærarar og medelevar forventa at eg skulle bringe mine medelever med meg heim og vere vener på fritida. Då måtte eg plutselig vera Tone, ei jente eg ikkje visste kven var, samtidig som ein skuleelev og klassekamerat. Ikkje overraskande klarte Maiken dette bra, men for meg vart det for mykje og i dei verste vene-periodane holdt eg meg rett og slett heime for meg sjølv.
Om ettermiddagane jobber eg for tida på Kiwi, ein dagligvarebutikk. Då tar eg på meg maska med "Alexander Rybakk-smilet"på og er den fantastiske "kiwidama" og ikkje Tone lenger. På grunn av "Alexander Rybakk-smilet" får eg ofte høyre at eg, Tone, er så utrulig blid og hyggelig. Men det er der dei misforstår. Det er KIWIDAMA som er hyggelig. Du kjenner ikkje Tone, du! Når kundene og kollegaene mine ikkje ser meg, så prøver eg å vera sånn som Maiken. Då lure eg meg inn på lageret, drikk ein ukjøpt "Coca Cola" og gjer absolutt ingenting fornuftig. Eg klarer nesten å holde ut, før eg får dårlig samvittighet og spring bort til kassen for å betale "Coca Colaen".
Det verste er å gå på butikken uten uniform, altså når eg handle mat til meg sjølv. Ja, for eg spiser alt for mykje (når eg gløyme å vera Maiken), så det blir eit par butikkbesøk på meg utanom arbeidstida. Det er forresten derfor eg er lubben. Uansett! Der går eg rundt i min egen verden, som Tone, og vips kjenner nokon meg att som "Kiwidama". Smilande og blide kjem dei sprettande bort til meg for å starte ein samtale med den personen dei trur er ei blid og hyggelig jente. I den forferdelige ubehagelige situasjonen der eg ikkje veit korleis eg skal vera, overser eg (Tone altså, ikkje kiwidama) dei og late som om eg har det travelt. Nei! Dei kjenne meg ikkje!
Eg meldte meg forresten på "Farmen" for nokre veker sidan. Eg tenkte at personlegheita mi kunne bli bra TV og sendte inn ein søknad via internett... Vel. Eg angrer. Ikkje fordi eg meldte meg på, men på det eg skreiv i søknaden. Eg vart spurd om forskjellige ting, blant anna kva som gjer meg skikkelig sint, glad og korleis eg reagerer på ting. Så der satt eg aleine for meg sjølv ein laurdagskveld, framleis lubben, med briller og klede som mamma har anbefalt for meg, og lata som om eg var Maiken. Eg elsker Maiken! Det trur eg TV2 gjorde også.
Men mamma elsker meg og ikkje Maiken. Det er fordi ho ikkje kjenner meg. Vel, ingen kjenner meg. I kvart einaste familiebesøk, så er det det samme maset om kor flink og talentfull eg er. Ja for alkohol har eg ikkje byrja med, skulen går eg på kvar dag og eg spring rundt på jobb og gjer mitt aller beste. Som sagt: Ho kjenne meg ikkje.
No trur du sikkert at eg har dårleg sjølvtillit og slikt, men eg elsker meg sjølv altså... Når eg er full iallefall. For ja. Eg drikk ofte. Det byrja med ein liten rusbrus og etter det har det berre blitt meir og meir. Dei dyre "Baccardi" og "Tequila" flaskene blir fort tomme, men det er ved kvar einaste krone, fordi når eg drikk så slappe eg av og bryr meg ikkje om kven eg snakker med eller korleis eg er. Når eg tenkjer meg om så hadde eg vore konstant full, dersom eg hadde hatt penga til det. Farmen blir eit helvette utan alkohol!
Heldigvis er eg snart ferdig på skulen, dersom eg overlever med det høge fraværet mitt. Dersom eg hadde heitt Maiken, kunne eg ha vore ferdig med skulebenken for lenge sidan. Då kunne eg hatt ein eller annan jobb og ein lausunge å tatt vare på. Du skjønner. Etter ungdomskulen, då eg ikkje hadde ein anelse om kva eg skulle gjere og kven eg var, kunne eg ha vore like kul som Maiken og slutta. Kva gjorde eg? Eg valde å sitte på skulebenken i tre år til. Eg høyrde på mamma, noko eg alltid har gjort. Tre år seinare sitt eg her; framleis på skulebenken, lubben med briller og med klede som mamma.... Ja, du skjønner. Tenk deg! Eg kunne ha hatt 1095 dagar med fest, moro, babylaging og hor. Ja, slik som Maiken.

Du har kanskje fått med deg at eg ikkje har ein anelse om kva eg skal bruke tida mi på framover. Eg prøver framleis å finne ut kven eg er og kva eg vil. Det blir vell meir skule, dersom eg fortsetter å høyre på mamma sine råd. Men ein ting seier eg deg, og ikkje gløym det: Eg kunne vore Maiken!