Eg elske Lars Amund Vaage. I alle fall orda hans. Dei kan smakast på om og om igjen. I boka si "Syngja" skriv han om sitt eige liv. Korleis han møtte mora til sitt autistiske born og korleis livet deira har vore sidan. Det er så ufattelig fint og så ufatteleg brutalt og ærleg.
Eg ville ikkje at ho skulle sjå meg. Ho måtte ikkje vakna og få auge på meg, ståande framfor senga, halvt påkledd, på veg bort. Eg ville spara henne for det. Det ville vera eit stygt syn. Det ville ikkje vera eit syn som ho kunne ha glede av. Eg var ferdig med henne. Det ville ho kunna sjå på meg, tenkte eg. Ho var vakker og god, men eg var sjuk og galen. Ho skulle sparast for å sjå meg endra. Ho skulle ikkje møta ein framand i sitt eige rom. Ho måtte få sleppa å sjå den ho hadde gitt seg til, i dagslys, eit tomt skal, eit kaldt vesen. Eg hadde gitt henne det eg hadde av varme, og hadde ikkje meir igjen. Eg hadde berre ei tynn stripe lys i meg. Eg var nesten heilt død. Hjarta mitt slo ikkje jamt. Hjarta hiksta og gjekk, og ingen måtte få sjå det. Hjarta mumla og kviskra og visste ikkje korleis det skulle tena meg.
Lars Amund Vaage, "Syngja"
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar