Eg ser ikkje på meg sjølv som ein person som absolutt må utrykka meiningane sine heila tie, men her på bloggen så kan det verke som om eg er ein slik person, og ikkje minst at eg er veldig negativ om alt. Vel, eg veit ikkje kvifor, men når eg ikkje har det så bra, er trist eller når eg er irritert eller sur over noko, så skriv eg... Kanskje for å roe meg ned, eller for å blir høyrt på ein eller annan merkelig måte. Eg veit ikkje. Eg skriv iallefall.
I det siste har eg fått nokre munnlege kommentarar på blogginga mi, og eg har funne ut at denne blogginga mi egentlig er litt flaut. Når nokon ute i det verkelege liv nemnar blogginga mi, så blir eg litt sånn: "eg meiner ikkje det som står der altså", sjølv når eg veit at eg meiner det.
Kvifor er det slik at eg ikkje tørr å sei meiningane mine ute i det verkelege liv og når eg er her i "eg kan sei ka eg vil-bloggverda", så er eg super sjølvsikker? For eksempel: For nokre veker sidan møtte eg ei dame, som var sendt frå Jahovas vitne og ville stoppa meg og fortelje om skapelsen og livet. Og kvifor står eg der i nermare 10 minutt, jattar med og latar som om eg er enig i det ho seier? Kvifor seier eg ikkje det som det er: At eg rett og slett ikkje er interessert... ?
Er eg ei pingla eller er eg redd for å såra andre? Jadda jadda jadda. Klaging, klaging, klaging... Kanskje ein blanding.
Er det fleire der ute som slit med ærlegheita si i det verkelege liv?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar