Når ein vaknar midt på natta og må skrive

Eg har brukt så lang tid på å finne meg sjølv. Finne ut kven eg er. Kva eg kjenner, djupt der inne, ein stad.
Eg har brukt så lang tid, uendelig med tid, på å finne hjarta mitt. På å kjenne slaga, kjenne varmen. På å finne ut at det som hjarta mitt vil er riktig.
Riktig for meg.

Eg har gjort så mykje teit. Så mykje unødvendig. Sagt så mange feile ord. Sett på verda med heilt feile auge.
Feile auge for meg.

Og no er eg her.
Har funne meg.
Har funne dei riktige augene.
Har funne hjarta.

Men så ligg eg vaken og tenker på alle stiane eg har gått. Stiane som har vist seg å vera blindvegar. Stygge grusvegar utan meining.

Eg berre ligg her.
Vaken.
Med hjarta i hendene.
Med fortida i tankane.
Utan plass til framtida.