Skjebnar

"Det e mång ei skjebne", hugse eg mora mi sa då me køyrde forbi Standkaien i Bergen ein laurdagskveld.
 

Denne veka har eg tenkt på desse orda. På alle ulukkelige skjebnar. 

Eg tenker på skjebna til dei som sitt i ei stove i Årdal,
med ein person mindre rundt middagsbordet.

Eg tenker på skjebna til ein mann frå Sør-Sudan,
som var så desperat og så sjuk utan at nokon såg det.

Eg tenker på skjebna til ein 50år gammal svensk mann,
som tok sin siste tur med bussen heim til Sverige.

Eg tenker på skjebna til dei som ser ut som mannen frå Sør-Sudan,
som no blir dømde av så alt for mange.

Eg tenker på skjebna til ein vanleg bussjåfør,
som ikkje visste korleis arbeidsdagen skulle utvikle seg.

Eg tenker på skjebna til resten av Noregs asylsøkarar.
Korleis har dei det, eigentlig?

Eg tenker på skjebna til ei 19 år gamal jente,
som berre skulle tilbake til skulen.

 

Etter 22.juli var me fulle av sjokk, sorg, kjærleik og fellesskap.

Etter 4.november er me fulle av sjokk, sorg, kjærleik for nordmenn og hat mot framande. 

Dette gjer meg redd.

For Noregs skjebne.