Lukkeleg

Eg stoppa opp og prøvde å kjenne etter. Tok meg sjølv på leppene og kjente at eg smilte... Sjølv om eg var heilt åleine, sjølv om det ikkje var nokon å smile til. Så rart. Eg kunne ikkje hugse sist eg smilte sånn. Heilt tullette for meg sjølv med ei tullette kjensle som kom heilt innan ifrå. 

Det er måndag. Dagen som alltid har vore vekast mest ulukkelege dag. Den dagen eg garantert tenker negativt, føler meg bedriten og aldri, aldri er god nok. Måndagane, der eg vel å skru av vekkerklokka, sove vidare og lage mi eiga verd. I draumane.

Men, det er måndag. Den fyrste dagen i veka, akkurat slik dei andre måndagane har vore. Denne mandagen er likevel ikkje lik. Den kan likevel ikkje samanliknast.

For på fyrste gong på lenge er eg lukkeleg. Eg trur i alle fall det er den kjensla eg kjenner. Det høyres rart ut, men det er som om eg kjenner den for fyrste gong. .
Kjensla er så ufatteleg sterkt, så sterkt at eg ser det for meg. Eg ser lyset inni meg og eg kjenner det. Korleis det verkar på kroppen og kor sterkt det er. Kor mykje det strålar. Kor mykje det varmar. Eg kjenner at det lysar opp alle dei mørke krokane eg aldri trudde kunne vera anna enn mørke. Eg kjenner at heile meg blir varm. Rolig. Trygg.

Eg kjenner at eg er lukkeleg. Utan å vete kvifor.