Det er jo jul, for faen!

Då var det gått to veker av slankekrigen mellom meg og Carina. Desse to vekene har, for min del, vore jævlige. Eg har jobba på kiwien der chips og snop er nokre cm unna og ikkje minst all anna usunn mat. Til lunsj pleier eg å rulle i pasta, pizzabolle eller gode rundtstykker. Og no... For fyrste gong i mitt liv har det ikkje frista å gå til lunsj, når eg veit at dette ventar meg:

Uansett. Me veigde oss i går, og for min del (som har klaga og sytt meg og faktisk vore ganske så flink) var det ikkje mykje å jubla for. Carina derimot, som ikkje har klaga eller sytt eller noko (men tydeligvis vore superflink), kunne jubla. Carina har gått ned 1,3 kg. Og eg... Nesten det samme, berre eit kilo mindre, altså: -0,3 kg. Ka faen liksom? Knekkebrød nærmast kvar dag og dette er det eg får? Greitt, så hadde eg ein dårlig start med burn drikking i 3 dagar i strekk grunna desperat eksamensoppgåve skriving, men eg har jo vore sabla flink ellers (viss ein ser vekk frå 2 kveldar med høgt alkoholforbruk). Men da e jo jul for faen!

Dersom ein ser det frå den positive sida, så er det ganske bra å gå ned 0,3 kg,og ikkje minst 1,3 kg, av å berre ete annleis og ikkje trene i det heile tatt. For me har faktisk ikkje trent ein einaste dag (viss me ikkje tar med dansinga på dei alkoholfulle kveldane). Eg har berre gått rundt og vore konstant sulten liksom, i jula!

Jaja. Sånn går no dagan. Julafta vart liksom ikkje det same heller. Satt i stolen med dårleg samvit og fann ut at da e nåkke hakkande gale med meg. Det er jo jul for faen!