Takk Kiwi Haus!

Før eg byrja på Kiwi kunne eg ikkje forskjellen på brokkoli og blomkål. Eg måtte, opptil fleire gongar, spørre kundar i kassen: "Kva er dette?", sidan me har kodar til dei forskjellige fruktane og grønsakene. Ord som Advokado og natron, var framandord, som har blitt heilt vanlege ord. Grunnen til at eg ikkje kunne desse orda før eg byrja på kiwi, då eg var 17-18 år, var vell fordi eg aldri har vore interessert i huslege ting som f.eks matlaging. Og når eg ikkje er interessert i noko, så gjer eg det ikkje. Og uansett kor mykje mamma har prøvd å få meg til å laga mat, så gjer eg det ikkje. På Kiwi så måtte eg nesten finne ut av ting, for å ikkje pine meg ut. Det er nok å vera blond utanpå liksom. Ein treng ikkje vise at ein er blond inni også. Men uansett. Eg kan altså desse orda på grunn av Kiwi.

Eg føle meg ofte liten og litt smådum når eg går på kiwi. Mykje på grunn av vanlege damer, som spørr spørsmål som eg burde kunne. Lønnesirup, "vann i blomsterpotta eller vann under?" og vaskemetodar er noko som rett og slett er litt over mitt nivå. Derfor er noko av det beste med Kiwi Haus dei mannlege kundane og spørsmåla deira. Eg takkar desse menna, som ein sjeldan gong må handle aleine på butikken med kona si handleliste. Fyrste problem er å forstå handskrifta til kona, noko som er morosamt i seg sjølv. Men det beste er nok spørsmåla: "Er det eit brød som heiter Halvfint?", "Kvar er sukkeret?", "Kva er forskjellen på gul gele og raud gele? og ikkje minst: "Er dette salat?". Desse tinga gjer at eg føler meg allvitande og ikkje minst eit knakanes godt koneemne.

Eg vil med dette innlegget retta ein takk til Kiwi og ikkje minst kundane på Kiwi. Eg har rett og slett funne ut at eg har utvikla meg til ein betre person på grunn av denne jobben og menneska frå hovudsakleg Haus, men også andre stadar på øyne. Det er på grunn av dykk eg smiler på jobb. Takk takk takk.