Det skjedde vel ikkje?

Born sprong ikkje livredde

langs ein sti,

som ein gong var fyllt av kjærleik

Det skjedde vel ikkje,

at ho låg livredd

under den livlause venen sin.

Redd for å lage ein lyd,

redd for å vise at ho var i live.

Det skjedde ikkje,

at han i rein desperasjon

mista grepet i fjellveggen.

Og møtte døden der livet 

og engasjementet før vart hylla

Skjedde det?

Dei desperate telefonsamtalane

Fortvilte foreldre, som for siste gong

høyrte stemma til barnet sitt

Livredd.

Det skjedde ikkje.

Gjorde det verkeleg det?

La det ikkje skje,

at dei døydde forgjeves...

For ikkje lenge sidan

ønska eg døden velkommen.

No fryktar eg den meir enn alt

på grunn av deg.

Min største fiende

Du har holdt meg vaken om nettene
Fått meg til å tenke på alt eg har gjort og alt eg kom til å gjere.
Så mykje dumt,
så mykje patetisk.

Du har sendt meg tankar om døden
Kasta meg inn i eit helvete
der alt det verste som kan skje, skjer.
Der alle rundt meg forsvinn.
På grunn av meg.

Du har holdt folk unna meg
Fordi du har bygd opp ein mur,
så solid at ingen har sjangs til å kome forbi.
Du har holdt dei på avstand,
av rein redsel.

Du har heile tida sagt
at eg ikkje er god nok.
At eg må vera ein annan
enn den eg er.
At eg må le lavare, trene meir,
meine noko anna.
Prøve endå litt meir.

Du er der framleis,
men eg ser deg no.

Du, angsten,
min største fiende.

Kjære farfar

Eg trur du hadde likt kjærasten min

Han er ein sånn som
likar å snakke
som
likar å spørje

Ein som verkeleg bryr seg om
kva du seier

Eg trur du hadde likt han
Eg trur han hadde likt deg

Og eg trur at han hadde spurt deg
om alle dei tinga
som eg aldri turde spørje om

Farmor
Barndommen din
Hjarta ditt

Eg håper du liker
at han går rundt i huset ditt
Eg håper det er greit
at han søv på soverommet ditt

Han søv der saman med meg

Eg håper det er greit
at me har lyst å bu her
At det blir meg og han

Og at dine Mjelde-gener blir ført vidare
med han

For eg trur du hadde likt han.
Kjærasten min.

Eg trur du hadde likt han veldig godt.

Før og med, deg.

Før deg, trudde eg at eg var skapt for å vera åleine. At eg trong pauser, lange stunder, dagar, for meg sjølv. Det var berre då eg kunne puste, sånn skikkelig. Slappe av. Nå kvilepuls.

Før deg, har eg aldri slappa av saman med andre. Sjølvsagt meir med nokre enn andre. Nokre nesten, men aldri heilt, heilt avslappa. Tankene automatisk stoppa før dei har blitt sagt, omformulerte.

Med deg, renn orda ut. Dei blir sjeldan stoppa. Sjeldan omformulert. Dei er heilt nakne, ofte ekle, stygge, rare. Men alltid dønn ærlige. Kanskje eg testar deg.

Du består kvar gong.

Med deg, når eg kvilepuls og makspuls. Eg treng ingen pausar frå deg. Alt eg vil er å kjenne hjarta ditt og pusten din. Høyre orda dine, kjenne handa di møte mi. Lukte blandinga av røyk og munnskyllevatn. Lukta av deg.

Med deg, er eg ikkje lenger skapt for å vera åleine.

Med deg, pustar eg.

Vekke frå deg

Er du klar over kor vanskelig det er å sovne når heile kroppen min lengtar.
Er på veg ut av senga, på veg på bussen.
Heim til deg.

Når hjarta bankar seg ut av brystet,
klarar ikkje banke roleg,
har gløymt kva kvilepuls er.

Korleis sovne når alle tankane eg ikkje har fortalt deg berre surrar i hovudet.
Når du ikkje er her og kan roe dei ned.

Er du klar over kor vanskeleg.
Faktisk heilt umogleg.
Det er å sovne.

Vekke frå deg

Tone Mjelde 30.10.14

Unnskyld

Men eg elskar han
når han ser på meg
med sine knallblå auge

Som ser rett inn i sjela mi

Unnskyld,
men eg elskar
å ligge så nærmt han
at eg kjenner hjarta hans bankar

For meg

Unnskyld!
Eg veit ingen grunn er god nok for deg,
men du anar ikkje
kor lenge hjarta mitt har venta,
lengta.

Etter han

Alt eg kan sei er unnskyld

For at eg elskar hjarta hans,
smilet hans som smeltar kvar einaste del av meg.
Kroppen hans.
Kvart einaste ord som kjem ut mellom dei fyldige leppene hans.
Måten dei sug røyken ut av ein Malboro-sigarett.

Alt heilt perfekt

Unnskyld,
men eg klarar ikkje å la vera

Å elske han