Sør Afrika

Eg las gjennom bloggen min frå Sør Afrika og her kjem eit av innlegga og nokre bilete frå den 2,5 mnd lange turen, der eg jobba frivillig i ein barnehage i slummen. 

Nolitas creche

Nolitas creche er ein barnehage, der eg og Torill jobber. Nolita er barnehagetanta der og det er 28 registrerte born i barnehagen frå 2 til 5 år. Vanligvis pleier det å vera mellom 13 til 16 ungar. Vel, berre og berre. Det er meir enn nok.

Heile barnehagen

Barnehagen er ein liten container, utan toalett, med eit lite stormkjøkken i eine hjørne. Ingen leikar, utenom nokre ødelagte bøker. Doen er ei potte utanfor der ungane sjølv ordner alt. Så det er ikkje mykje bleiebytting eller tørking av rumper her i gården nei. Dersom nokon av ungane ikkje klarer å tørke seg skikkelig, snn at dei byrjar å lukte eller er våte etter å ha tissa på seg, blir dei gjort til latter av både barnehagetanta og ungane. Ungane får lov å stå å peike og le av den uheldige ungen. Nolita seier at dette gjer at ungen ikkje gjer det samme igjen. 

I dag kom me til barnehagen. Det var ca 20 ungar der og ingen barnehagetante. Det endte opp med at eg og Torill var åleine med ungane heilt til 11.30. Då hadde ingen fått frukost og me hadde ingen aning kor barnehagetanta var og om ho i det heile tatt kom til å komme. Dottera hennar kom kl.11.30 og fortalde at me kunne ta lunsj, mens ho passa ungane. Dottera er max 12 år... Då me kom tilbake frå lunsj var Nolita framleis vekke. Kl.13.30 kom ho endelig... Nevnte et at ungane ikkje skjønne eit einaste ord engelsk? Og ikkje har noko respekt for oss sidan me ikkje slår? Det var kaotiske tilstandar.

Strukturen i barnehagen er altså ikkje mykje å skryte tå. Eller. Det er ingen struktur. Ungane styrer på og lagar sine eigne reglar. Det er mykje slåing (frå både barnehagetanta og ungane), opplagt mobbing, "den sterkaste overlever prinsippet" og sultne ungar som slår og forhandlar seg fram til meir mat. Eg har ikkje stor erfaring med ungar eller barnehagar, men her er det ingenting som heiter "innestemme", "deling", og "alle barn er like mykje verdt". Det er også uforståelig at ungane treng kjærleik og ein klem i ny og ne. Dei vaksne skjønar ikkje kvifor me heldt ungane i hendene, løftar dei opp og klemmer dei. Det er ikkje normalt her.

Alle ungane skrik etter oppmerksemd. Nokre slår for å få deg til å sjå på dei, andre berre heldt seg rundt deg heile tida og vil ikkje forlate deg. Kjensla av ein liten gutt som klenge seg inntil deg i armane dine, som han ikkje har nokon andre å stole på og at han aldri vil sleppe deg, er heilt ubeskrivelig. Iallefall når ein veit at desse ungane kjem til å sitte utanfor eit kjøpesenter og tigge i framtida. Eller kanskje mykje værre. Dei er berre born. Dei fortener så utrulig mykje meir. Dei fortener det livet og dei mulighetane me har i Noreg.

Eg har alltid tenkt at eg vil adoptere og tenker det framleis, men når eg ser dette så skjøner eg kor utrulig utfordrande det er. Desse borna tar med seg alt dette vidare i livet. Dei tar oppførselen med seg til sitt nye land. Å kjempe seg fram. For mest oppmerksemd. For mest mat. Den sterkaste overlever...

Alt er så utrulig annleis her. Både på godt og vondt. Men akkurat dette er vondt.