Du får ikkje leve lenger

Eg fann eit dikt eg skreiv då eg var rundt 18-19 år. Eg har omformulert meg litt og endra det til nynorsk. (offcourse). Hadde tydeligvis ei bokmål-periode i diktinga mi.
Diktet kjem iallefall frå ei tid då den harde verkelegheita var så hard som den kunne vera. Då urettferdigheita råda og håpet svann.

Du får ikkje leve lenger

Du har fått nok
solnedgongar.
Har nokon bestemt.
Sjølv om du synst
kvar einaste ein er forskjellig

Du har fått nok
kjæreleik.
Har nokon bestemt.
Sjølv om du treng det sårt.

Du har fått nok 
tid.
Har nokon bestemt.
Sjølv om tida renn ut
Sjølv om den ikkje strekk til

Du har fått ditt liv
og det endar her
Sjølv om det einaste
du ynskjer er
livet

Dommen er satt
Valet er ikkje ditt

Du får ikkje leve lenger

TM 2008

Deg

Eg vil berre ligge her
Ligge her,
til eg ser deg igjen

Eg vil berre sitte her,
Sitte her,
til du kjem inn døra

Eg vil berre draume,
draume om deg,
til eg er med deg igjen

Eg vil berre vente
Vente her
Vente på deg

Kjære farfar

Du har vore gamal så lenge eg har kjent deg, du var 70 år då eg vart fødd. Likevel så var du aldri gamal til sinns eller kropp. Du sykla til butikken, hadde moderne meiningar og ynskja deg mobiltelefon. Du var alltid opptatt med eit eller anna prosjekt. Du var ein liten Petter Smart, som såg oppfinningar overalt.

Huset ditt var alltid opent for oss som ville kome på besøk. Uansett om me kom frå alta, oslo eller nabohuset. Me var alltid velkommen, uansett om me berre ville ha sjokolade og brus eller fordi me trong overnatting. Du kom i alle bursdagsbesøk og innleda diskusjonar med alle om alt. Din kunnskap kunne ingen slå. Men du var aldri den som hang i fortida. Du var ikkje den typen som meinte at "alt var betre før". Du var glad i utvikling. Glad i teknologi og du meinte verda utvikla seg til det betre. Du har aldri vore ein farfar som blanda seg bort i livet me har levd med inngrodde meiningar. Du har godtatt oss som me er og det me har gjort.

Kjære farfar.

Du skulle liksom alltid vera her. Du skulle ikkje forsvinna frå oss. Du skulle ikkje dø. Det er rart. Det er uvant og det er trist. Familien sin bauta har gått bort og me står igjen utan heilt å fatte det. For sjølv om du var heile 94 år, så skulle du no iallefall bli 100.

Kjære farfar

Du har rørt og gjort eit inntrykk på så mange. Nokre du berre nett har snakka med, eller heimesjukepleien eller gode, gamle kjente. For det var sånn du var. Du gjorde inntrykk. Du skjønte det aldri heilt sjølv og då eg lagde ei bok til deg med helsingar og godord frå vener og familie, så sa du: "Det kan no ikkje vera meg alle desse fine orda er retta mot". Kvar gong eg møtte deg etterpå så takka du meg for boka. Heilt til siste gong eg såg deg.

Men Kjære farfar

Det er eg som skal takke deg. For det fyrste: Takke deg for livet. For utan deg så ville eg faktisk ikkje vore her i dag. Og det e eg som skal takke deg for den flottaste tanto og dei flottaste onklane ein nåken gong kunne fått.  Fulle av godheit og omtenksomheit. Og da e eg som skal takka deg for verdens beste pappa. Ein pappa som alltid stiller opp og som alltid bryr seg. Da veit eg han har etter deg.

Me er utrulig stolte av deg. Alt du har gjort. Alt du har fått til. Alt du har bidratt med. Og ikkje minst:  måten du har takla livet på, uansett kor mange utfordringar du har fått. Du har ikkje sett vitsen av å dvela med fortida eller dei vanskelege tinga. 

Me lover at me skal ta deg, det du har gjort, og korleis du har vore med oss vidare i liva våre. At me skal føre engasjementet og godheita di vidare.

Og me vil aldri gløyma deg. Men me vil alltid sakna deg.

Kvil i fred, kjære farfar.