Fra en annen virkelighet

Har lest nokre dikt av Gunvor Hofmo i det siste, som beskriv depresjon og einsamheit på ein utrulig sterk måte. Det er sånn det føles. Det er sånn det er.

Fra en annen virkelighet

Syk blir en av ropet om virkelighet.
Altfor nær var jeg tingene,
slik at jeg brant meg igjennom
og står på den andre siden av dem,
der lyset ikke er skilt fra mørket,
der ingen grenser er satt,
bare en stillhet som kaster meg ut i universet av ensomhet,
og av uhelbredelig ensomhet.

Se, jeg svaler min hånd i kjølig gress:
Det er vel virkelighet,
det er vel virkelighet nok for dine øyne,
men jeg er på den andre siden
hvor gresstrå er kimende klokker av sorg og bitter forventning.
Jeg holder et menneskes hånd,
ser inn i et menneskes øyne,
men jeg er på den andre siden
der mennesket er en tåke av ensomhet og angst.

Å, om jeg var en sten
som kunne rumme denne tomhetens tyngde,
om jeg var en stjerne
som kunne drikke denne tomhetens smerte,
men jeg er et menneske kastet ut i grenselandet,
og stillheten hører jeg bruse,
stillheten hører jeg rope
fra dypere verdner enn denne.

FRA EN ANNEN VIRKELIGHET (1948)
GUNVOR HOFMO

Meg og bøker. Meg og livet.

Eg har mange gode bøker eg har byrja på, men aldri klart å lest ferdig. Når dei siste sidene er igjen, så stoppar eg. Mistar interessa kanskje. Eg orkar iallefall ikkje lese resten. Orkar ikkje at det skal ta slutt.

Eg hatar når noko flott sluttar, når ei hending endar og eg må vende tilbake til mitt nitriste liv. Når eit tv-program sluttar. Eit godt måltid er havna i magen og du er stappmett og ekkel. Når du veit du må heim, men skulle ønske du kunne vore med han resten av kvelden. Natta. Livet.

Eg hatar når noko tar slutt og eg blir åleine med meg sjølv igjen. Utan boka. Utan maten. Utan han.

Åleine. Med meg sjølv.

Når eg klør

Eg har eit jævla utslett på henda. Eller eksem er det vel. Eg har hatt det i eit år og det går faen ikkje vekk. Det klør heile tida og blir tørt og ekkelt. Så ekkelt at eg ikkje vil halde deg i handa eingong.
Det jævla utslettet blir berre værre, uansett kva salvar og råd eg får av legane. Uansett om han stilige legen seier: "Bruk den og så den og så den, og sååå er du kvitt det"

Eg blir ikkje kvitt det. Det klør. Heile tida.

Eksemen minner meg om uroligheita inni meg. Det klør og klør, og forsvinn liksom aldri. Det er faktisk jævla irriterandes å klø, heile tida. Til du blir sår. Til du byrjar å blø. Til kvar einaste bevegelse gjer ilt.

Det er som om eksemen min er angsten min. Stresset mitt. Depresjonen min. Det er som om kroppen, som ellers alltid smilar, prøver å vise meg noko. Prøver å vise andre noko.

For sjølv om kroppen er roleg utvendig, så klør den innvendig. Det er berre at den ikkje visar det.

Utenom når eg klør på henda.

Du kan sjå alt då. Når eg klør.

Einsemda

Det er denne einsemda, som aldri gjev ho fred. Den er som eit ope sår, som aldri gror. Som ei smerte ho ikkje klarer å skjønne kvifor ho har eller kvar den kjem ifrå. For eigentleg er ho ikkje einsam. Det er mange rundt ho. Sånn sett er ho ikkje så ofte åleine heller. Men einsemda og smerta er der likevel. Inni ho ein stad.

Det er desse kveldane og nettene med denne indre smerta som gjer ho gal. Som gjer at ho får lyst til å kjøre i fjellveggen eller hoppe frå brua. Sjølv om ho veit at morgondagen heilt sikkert blir betre, berre ho går ut, møter folk og delar. Delar tankane sine. Og slapper av. Og berre lever.

Det er berre desse kveldane og dei stundane når smerta blir så sterk at den verkar uoverkommelig og dreg frå ho all motivasjon og glede. Ho må berre komme seg gjennom dei. Så går det nok bra. Så ordnar det seg nok. Ein dag.

Vår sista dans

Jag vet vad som måste göras
Ändå sitter jag kvar här
Och det skrämmer mig att jag kan nå dig var du än är

Och om jag behöver förklara
Den skugga som vilar i tiden
Förstör inga minnen, du vill inte se mig såhär

Men jag vet att jag döljer en sanning
Att väntan inte leder någonstans
Jag vet att jag måste ta steget ur vår sista dans

Jag vet vad som måste göras
Ända sitter jag kvar här
I ett sista kapitel som jag har förälskat mig i

Jag försöker att strida mot känslan
Men den är rädd och den spelar ett spel nu
Jag får för mig att jag kan va kvar men vet inte hur

Men jag vet att jag döljer en sanning
Att väntan inte leder nånstans
Jag vet att måste ta steget ur vår sista dans

Jag vet vad som måste göras
Ändå ligger du kvar här
Och jag hoppas du sover, jag smeker dig lätt om din hals

Jag vill inte spara min längtan
Jag har tänkt men aldrig fått tala
Så feg att jag viskar du hör säkert ingenting alls

Men jag vet att jag döljer en sanning
Att väntan inte leder nånstans
Jag vet att jag måste ta steget ur vår sista dans

Ja, jag vet att jag döljer en sanning
Att väntan inte leder nånstans
Jag vet att jag måste ta steget ur vår sista dans

Älskling hör på, jag tar steget ur vår sista dans

A love story

Honey i told you
That these things never last
And one of these days now
You`ll start dreaming of the past
When life was once too short for all the things we`d do and the shots we`d call
And endless summer without a fall
When promises were meant to keep
And nighttime wasn`t meant for sleep
A love story at it`s peak
Doesn`t it feel good
To know that you`ve been loved
And doesn`t it make you
Laugh when you think of
The day when we all got lost on the old mans farm
Just trying to get across 
It was only then i knew what love was
Sunday mornings that never ended and hangovers that never mended
A love story atit`s peak

Thomas Dybdahl

Draumen

Det var vel heller meir tanken på å berre forsvinne som frista mest. Å berre kunne synke inn i ei draumeverd der alt var fint, der alt kom til å ordne seg. Der dei unødvendige, dystre tankane ikkje fanns. Ho elska å sove. Kunne ha sove heile dagen. Unngått tankane og berre drøymt. Søvnen var som dop for ho, det var den flukta frå verkelegheita som ho trong. Avslappinga ho desperat lengta etter.

For i vaken tilstand slappa ho aldri av. Det var så mykje å tenkje på. Enten på noko ho hadde gjort gale eller på noko ho mest sannsynlig kom til å gjera gale. På fortida og framtida. På kven ho var, på kva som var meininga med livet og kvifor ho i det heile tatt var i livet.  Evige dystre tankar ho måtte kjempe seg gjennom kvar einaste dag, kvar einaste time, kvart minutt og kvart einaste forbanna sekund. Dei balla på seg og tilslutt var alt mørkt. Mørkt som ein vinterkveld utan stjernene og månen. Som ein tunell utan lys, utan ende. 

Ho sov heller. I draumane var det lys og håp. I alle fall meir enn i verkelegheita.