Jan Eggum

Bilen står stylet og blank
Han sier full tank
Han står der i oljestank
Ja, som i et skuespill,
som en cowboy som vil
hun skal se på han
som sin redningsmann
og si
og si:

Å, ta meg med,
ta meg med
No vet eg du fins
At du e min prins
Si at du vil ha meg med
at du tar meg med
ja, hvis du ber meg om det no,
så gjør eg det
si ordet eg bryr meg om
Bare si:
Kom.

Bak disken her
har vi alt
en cowboy kan få,
men så må han alltid gå
Hun står som var hun på film
Og hun tenker:
si noe,
rør meg
og bryt mine lenker
Kan han forstå meg rett?
Ser han det eg har sett?
Vil han ha mer enn den
doble hamburgeren?
Inni seg ber hun pent:
Si, før det e for sent:

Å, ta meg med,
ta meg med
No vet eg du fins
At du e min prins
Si at du vil ha meg med
at du tar meg med
ja, hvis du ber meg om det no,
så gjør eg det
Si ordet eg bryr meg om
Bare si:
Kom.

Gutten får mat og bensin
og tenker: "hun der var fin",
"tenk om hun var prinsessen min"
Han sier "hei" også går han til bilen sin
han skulle sagt: "vil du bli med på hesten min?"
Si det!
Si det!

Å, ta meg med
ta meg med
No vet eg du fins
At du e min prins
Si at du vil ha meg med
at du tar meg med
ja, hvis du ber meg om det no,
så gjør eg det
Si ordet eg bryr meg om,
Bare si:
Kom.

Kan alle bli statsminister?

               Me får stadig fleire og fleire inntrykk av korleis liva til alle menneska rundt oss er. Facebook er den viktigaste staden, der me får eit unikt innblikk i kvardagen til naboar, slekt, venner og folk ellers i  bygda. Kor realistisk dette bildet er, kan diskuterast, men me får i alle fall eit inntrykk me aldri før har hatt moglegheita til å få.

                Det som blir tydelig med facebook og med andre sosiale medier, er at det er viktig å vera spesiell. Å utmerke seg. Å ha den morsommaste statusen, eller den travlaste dagen av alle. Me må skilje oss ut. Borna skal for eksempel utmerka seg på skulen, vera kaptein på fotball-laget og ha hovudrolla i teateret. Å vera normalt flink er ikkje lenger godt nok. Då har ikkje bornet gjort sitt beste, eller læraren har feila. Borna drøymer ikkje om å bli lærar eller barnehagetante, men statsminister, tv-kjendis eller vinnaren av Idol. Me vaksne skal reise til spennande stader og oppleve alt som er mogleg å oppleve. Det normale livet med ein normal jobb frå 9 til 17 er kjedelig og i alle fall ingenting å skrive om på facebook. Ein skal velje seg eit spennande yrke, med utfordringar og spontanitet. Gjerne i utlandet. Profilbiletet på facebook er ikkje det tradisjonelle bryllaupsbildet, men eit bilde frå safarituren i Afrika. Det er spesielt. Det skiljer seg ut.
                Eg er slik som dette. I heile mitt 22 år lange liv, har eg streva etter å bli spesiell. Eg har ynskja å utmerka meg, prøvd å finna vegen der eg skulle bli minst mogleg normal, minst mogleg kjedelig, mest mogleg spesiell. Eg kunne for eksempel ikkje bli på Osterøy, eg kunne ikkje nøye meg med ein vanleg jobb eller ikkje skilje meg ut. Eg måtte søke etter noko større og eg måtte for all del unngå å bli den personen som alltid valte det trygge og tilslutt havna i mi eiga lille boble. Mi eiga normale og kjedelige boble. Eg måtte reise til eit land langt vekke, eg måtte flytte til byn, eg måtte studere noko ingen andre studerte. Og ikkje minst: Eg måtte vera best i alt eg gjorde.
                Konsekvensane av denne strevinga etter å vera spesiell og best i alt, er at ingenting eg så langt har gjort i livet mitt har vore godt nok. Eg har ikkje vore spesiell nok. Nokon er alltid flinkare enn meg i noko, nokon har alltid noko å klage på, nokon er alltid meir spesiell. Uansett kor mykje og kor hardt eg har prøvd, så har eg alltid feila. Eg har aldri klart å nå opp til mine eigne forventningar. Forventningane som seier at eg skal bli noko stort, noko ingen andre er. Eg endar alltid opp med å bli alt for normal. Og normalt er ikkje godt nok.
                Denne tankegangen har gjort meg ulukkeleg. For jo meir eg strevar, jo meir finn eg ut at det alltid er noko eg ikkje klarer. Eg heng meg opp i desse tinga eg ikkje klager. Grubler på dei i vekevis, og ser ikkje lenger tinga eg faktisk er flink til. Etter å ha funne ut at dette faktisk gjer meg ulukkeleg, gjekk det samtidig opp for meg at ikkje alle kan vera spesielle. Tenk deg viss alle skulle hatt hovudrolla i teateret eller dersom alle skulle vore kaptein på fotball-laget. Det hadde det blitt kaos. Alle kan faktisk ikkje vera sjefen. Alle kan ikkje bli statsminister.
                Etter å ha innsett dette, så ser eg moglegheiter overalt. Livet mitt kan faktisk bli akkurat det eg vil det skal bli. Det treng ikkje å vera spesielt, så lenge eg er lukkeleg. Eg kan bli ein potetdyrkar, som sel sjølvmalte maleri utanfor Kiwien i Haus. Eg kan bli ein filosof, som berre tenkjer og tenkjer. Eg kan vera evig singel - reise verda rundt. Utan å skrive om det på facebook. Eg kan bli ei barnehagetante i 50% stilling, som går fjellturar om søndagane. Eg kan bli ein bonde, med to kyr og tre sauar. Eg kan bli rørleggar, med rørleggarsprekk, eller få 7 ungar.

Og veit du kva. Eg kan bli statsminister. Viss eg vil då.

But this time its different

I am a creature of habit
And I move in circles around you
I will admit there's a pattern
One I created myself

None of my lovers dared leave me
I grew impatient and stale
Didn't look back once I'd left them
Cause I always expected to fail

But this time it's different
The rules don't apply
But I need some distance to step out of line

So grant me this wish and meet me back here in a year
If we still exist, I can let go of my fear
Fear of normalcy
Fear of the solid walls of our future and let go of my past

I must be crazy to want this
Cause you are the girl of my dreams
But I'm prone to ruin the good things
Cautious 'round balance it seems

But with you it's different
The rules don't apply
But I need some distance to step out of line

So grant me this wish and meet me back here in a year
If we still exist, I can let go of my fear
Fear of normalcy
Fear of the solid walls of our future and let go of my past

So grant me this wish and meet me back here in a year
If we still exist, I can let go of my fear
Fear of normalcy
Fear of the solid walls of our future and let go of my past

Kjensla

Har du hatt den kjensla
Den kjensla av lykke

Den kjensla av å leve
her og no
Akkurat no
Saman
med nokon

Har du hatt den kjensla
av å aldri ville gå heim
Av å ville snakke resten av
kvelden
natta
dagen
evigheita

Slik kjenner eg det no

Har du hatt den kjensla
Den kjensla som seier deg:
Bli - lev - gløym alt det andre

Har du hatt den kjensla
Den forferdelige kjensla
Som seier

At dette aldri ikkje vil skje


C - Tone Mjelde

Sparvöga

Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner liv
Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner liv, känner liv
Vår tid är nu en svartvit film
Som blir till färg om du vill
Så många val så svårt att se
När dina bruna ögon vill se mer
Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner liv
Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner liv, känner liv
Tiden den går livet är så kort
Alltför kort för att gömmas bort
Så gör det du vill och blomma ut
Njut av din spegelbild vår tid är nu
Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner liv
Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner
Du lilla sparvöga flyg över ängarna
Dröm dina drömmar så länge du känner liv...

Kvil i fred!

Enda ein begravelse. Enda fleire tårer. Endå fleire triste ansikter. Enda ein tale frå presten, der han sjølv seier at dette er meiningslaust. At det ikkje er til å forstå.

Det er faktisk ikkje til å forstå. Det er faktisk heilt utan meining.

Eg stod ikkje Wenke nærmast, men likevel har Wenke rørt meg på ein spesiell måte, slik ho heilt sikkert har gjort med mange andre. Det er for seint å sei desse orda til Wenke, men eg håper av heile meg at ho likevel veit det, at eg har vore god nok til å visa det.

Wenke Rolland var eit fantastisk menneske og forbilde. Eg såg aldri på Wenke som sjuk. Ho var Wenke: Full av liv, spontanitet, omtanke, varme og ein ufattelig livsglede. Wenke var ein sånn person som fekk deg til å føla deg bra og velkommen. Ho hadde omtanke for alle og ville hjelpe alle, sjølv om det kanskje var ho som trong klemmen og hjelpa mest. Ho sparte ikkje på kompliment og gav alle ein oppmuntring når ho såg dei trong det. Eg vil aldri gløyme ein sms eg fekk av ho, akkurat då eg trong den mest. Ho såg det, ho forstod, ho brydde seg og ho gjorde alt betre. Det var Wenke.

Eg skulle så inderlig ønska at Wenke kunne fått bli gammal og grå. At Wenke kunne fått fortsette å gjera verda betre, på sin fantastiske måte. At Wenke sjølv kunne innsett kor fantastisk ho var. At Wenke kunne fått vera Wenke, endå meir. Iallefall berre litt til. For verda treng Wenke, så inderlig. Verda treng den spesielle gnisten og gleda ho hadde.

Men Wenke er borte. Ho er død, 36 og 1/2 år gamal. Wenke er ikkje lenger her på jorda. Det er ufattelig, men sant. Og sannheita svir. Sannheita får tårene til å kome. Ho er vekke og ho kjem aldri igjen. 

Sjølv om Wenke er vekke, så kjenner eg ho. Eg kjenner ho i hjarta mitt. Eg ser ho for meg. Ho smiler. Ho er med oss, saman med dei gode minnene. Fantastiske sceneaugenblikk, morsomme facebook-statuser og utallige festar. Ho ønsker oss alt godt og ho seier: "Stå på! Dette klare de! Fortsett, lev og ha det kjekt"

Og det skal me kjære Wenke. 

Eg skal leve meir enn nokon gong. Det lover eg! For du har vist meg korleis livet skal levast, og korleis sjukdom og elendighet skal taklast; Med eit smil, med mot, med positivitet. 

Mjeldalen Ungdomslag skal leva vidare med di ånd i huset. Vaksenteatergruppa skal gjera det på din måte: med humor, sjølvironi og ein heil haug med spelelyst og sceneglede! Dei speler for deg, fordi du fortener det.

Kvil i fred, kjære Wenke!

Litt reklame!

For å ikkje mørklegge bloggen min heilt med mine mørke tankar, så kjem det ein litan avveksling.

Sparebanken Vest skal dele ut 200 000,- til frivillige lag og organisasjonar. Væær så snill å stem fram Mjeldalen Ungdomslag, så me kan få nokre ekstra kroner på bankkontoen. Me ynskjer å bygge på huset vårt, og eg veit ikkje om nokre andre lag eller klubbar som fortener det og treng det så mykje som oss.
Spre ordet til alle du kjenner og hjelp verdas beste ungdomslag:

Gå inn her og søk på Mjeldalen Ungdomslag:

17:37

https://www.facebook.com/srbank/app_411633518866549

Det går bra

Når folk spør meg om det går bra, så får eg lyst å skrike. Skrike at nei, det går absolutt ikkje bra. Skrike at eg verkeleg har det forjævlig, sjølv om eg smilar. Eg får lyst å grine, sprutgrine til eg blir raud i ansiktet. Å hulke mens eg seier det slik det er. At det kjennes som om verda går under, at det kjennes som om eg snart dør, utan å ha fått til noko som helst. Utan eit levd liv. Eit skikkelig liv. Og at eg ikkje veit kvifor eg kjenner alt dette. At eg ikkje veit kvar eg skal gjere av meg, fordi eg ikkje veit kvifor. At eg gjerne skulle visst kvifor. Kvifor eg har det slik.
Eg seier det ikkje. Eg skrik ikkje. Hulkar ikkje heller. Eg smilar. Eg seier det går bra.
Nokre gongar, når det er  umogleg å smile, blir svaret: "heilt greitt". Folk stoppar opp.  Dei veit ikkje korleis dei skal reagere. Går det ikkje bra? Det blir stille. Ingen av oss veit kva meir ein skal seie. Kva som passar seg. Eg kjenner tårene kome. Det er best å bytte emnet. Vekk frå meg. Vekk frå mitt katastrofale og einsame liv. Muren kjem opp. Kanskje personen ikkje høyrde det. Det ser ikkje ut som om personen har bestemt seg for om han høyrde det eller ikkje.. Etter ei stund ristar eg berre på hovudet og seier at det går bra. Ler litt og smilar litt og spør spørsmålet tilbake, slik ein skal.

Og du svarar at du har det bra. Du smilar. Du ler. Du har det alltid bra.

 Ikkje eg.

Å finne sin eigen sjuke meining med livet

Det er det som er målet i dette livet, er det ikkje? Å på ein eller annan måte finne ei meining eller ein grunn til å leve? Vell, eg leiter endå, men eg trur eg har leita feil. Eg trur eg har fokusert feil. Eg trur eg har tenkt feil, tenkt for mykje, tenkt for hardt. Istadenfor å leve og dermed funne meininga. Dermed funne ein grunn til å leve. For livet er jo ganske fint av og til, dersom ein ikkje fokuserer på at det kan gå gale når som helst. At døden e rett rundt hjørne liksom, og ventar på deg eller dine. Eller at du ikkje skal lykkast, bli ein tapar, ein som aldri utretter noko. Ein som ingen hugsar. At du dør aleine, utan nokon som er ekstra glad i deg, og berre deg. At du ikkje bringer dine verdiar og syn vidare til ein neste generasjon. At det sluttar med deg. At du blir ein skuffelse. Eit svart får i familien. Ein av dei som ingen tørr nevne i familiebesøket. Den personen liksom.
Dersom ein ikkje tenker på slike ting, og mange andre, så er livet ganske fint inni mellom. Ein må berre ikkje tenke.
Og så tenker eg, eg tenker alltid og no har eg tenkt noko smart, at kvifor skal ein absolutt bli noko spesielt? Når eg kjenner etter, så er det målet mitt. Å bli noko spesielt, noko ingen andre er, noko som alle hugsar, og snakkar om. Ikkje leve eit vanlig og kjedelig liv. Nei, det er for lite. Det må vera noko ekstraordinert. Kvifor det? Kvifor er eg så jævla spesiell? Det har eg også tenkt på. At eg må bli nøgd med tanken på eit normalt liv. At eg kjem til å leve som andre, normale og kjedelige folk resten av livet og at det er greit. At det er fint. At det er det som er livet. Eg må innsjå at alt eg veljer er greit. Alt er godt nok. Eg er god nok.

Då blir eg kanskje lykkelig. Kanskje.

Det kjennes slik

Eg ser rundt meg
På elendigheita, 

på sorga
Eg har alt, 

men kjenner meg likevel
så trist
så aleine

Eg ser rundt meg,
på dei som verkeleg har det vondt
Samvittigheita gnager
Kvifor klager eg

Eg ser på borna
Dei grin

slik eit born ikkje skal grine
Eg har aldri opplevd liknande
Men kvifor grin eg også

Kvar einaste kveld

Eg ser på all smerta deira
og eg kjenner meg att
Men eg har ingen grunn
Eg har ikkje gått gjennom det same

Eg kjenner meg bortskjemt
For bortskjemt til å fortene kjærleik
For bortskjemt til å ha rett til å leve

Eg ser dei har det tøft
Men det einaste eg sjølv kjenner
er mi eiga smerte,
mi eiga sorg
mi eiga tristhet

For sjølv om eg ikkje har opplevd
det dei har opplevd

Så kjennes det slik...