Det er jo jul, for faen!

Då var det gått to veker av slankekrigen mellom meg og Carina. Desse to vekene har, for min del, vore jævlige. Eg har jobba på kiwien der chips og snop er nokre cm unna og ikkje minst all anna usunn mat. Til lunsj pleier eg å rulle i pasta, pizzabolle eller gode rundtstykker. Og no... For fyrste gong i mitt liv har det ikkje frista å gå til lunsj, når eg veit at dette ventar meg:

Uansett. Me veigde oss i går, og for min del (som har klaga og sytt meg og faktisk vore ganske så flink) var det ikkje mykje å jubla for. Carina derimot, som ikkje har klaga eller sytt eller noko (men tydeligvis vore superflink), kunne jubla. Carina har gått ned 1,3 kg. Og eg... Nesten det samme, berre eit kilo mindre, altså: -0,3 kg. Ka faen liksom? Knekkebrød nærmast kvar dag og dette er det eg får? Greitt, så hadde eg ein dårlig start med burn drikking i 3 dagar i strekk grunna desperat eksamensoppgåve skriving, men eg har jo vore sabla flink ellers (viss ein ser vekk frå 2 kveldar med høgt alkoholforbruk). Men da e jo jul for faen!

Dersom ein ser det frå den positive sida, så er det ganske bra å gå ned 0,3 kg,og ikkje minst 1,3 kg, av å berre ete annleis og ikkje trene i det heile tatt. For me har faktisk ikkje trent ein einaste dag (viss me ikkje tar med dansinga på dei alkoholfulle kveldane). Eg har berre gått rundt og vore konstant sulten liksom, i jula!

Jaja. Sånn går no dagan. Julafta vart liksom ikkje det same heller. Satt i stolen med dårleg samvit og fann ut at da e nåkke hakkande gale med meg. Det er jo jul for faen!

Skippertak!

Skippertak (def.: kort og intensiv anstrengelse) er ordet som kan beskrive min situasjon denne veka. Er det mulig å utsette mest mogleg for å så sitte to dagar før innlevering av to eksamensoppgåve og ha skrevet 10% av oppgåvene? Ja. Det er fullt mogleg. Eg hadde faktisk gløymt kor utrulig skippertak-menneske eg er når det er noko som er fullstendig uinteressant (som exphil og exfac) må bli gjort.Det er rart kor spennande alt anna blir når ein burde gjera noko kjedelig. I går "vakna eg plutselig opp" mens eg støvsugde leiligheita og tenkte: Ka faen? Eg støvsugde mandag, kvifor gjer eg dette igjen? I dag bar eg ut bosset og vaska badet... Alt for å ikkje gjere det som verkeleg er naudsynt: nemleg eksamensoppgåvene.

Eg byrja å ta bilete av meg sjølv: (altså eg tar kanskje eit i ny og ne, men no tok eg ein heil serie med bileter, noko som minna meg om fjortisperioden min som varte til vidaregåande ... Ja, eg va litt sein i utviklinga)

Ein kan tydelig sjå sinnstemninga endre seg til neste dag...

Eg ringte til og med mamma i ein halvtime og maste non stop!

Plutselig låg eg merke te skoa mine og måtte konstantere at desse skoa må i søppelet og eg må (... nok ein gong...) ta turen til skobutikken! HERREGUD! Dei e berre... 2-3 år! KORFOR kan ikkje sko vara evig?

Nei... Dei hadde ikkje kvitt mønster (salt) på seg når eg kjøpte dei!

Så. Her sitt eg. Fullt klar øve at eksamensoppgåvene vart crappy, men med et smil om munn...

Kvifor? Jo :) Fordi eg glede meg te å koma heim :) til...

Stress, krangling, kjæfting, mas og kaos

Altså: Det er juleferie!

Rødt lys betyr STOPP!

Eg begynner nesten å lure på folk for tida. Kor vanskelig kan det vera å stoppe på eit raudt lys? Ja, eg snakker om den berømte Bybana i Bergen (som eg forresten synest er ein fantastisk oppfinnelse, utenom når gamle ekle menn prøver å føre ein samtale om kor vakre dagens ungdom er... Men sånn er det vell på all kollektiv transport). Bybana krasjer jo i hytten og pytten for tida og det verker som om folk tenker at dette er bybana sin feil. Men det er ikkje bybana som kresjer, men forvirra bilister som tydeligvis ikkje skjønner kva eit RØDT LYS betyr!

Greit. Danmarksplasskrysset kan vera forvirrande (iallefall når eg lærekjørte) med alle sine lys og forskjellige kjørebaner. Det er nok ein av grunnane til at det er der det skjer flest bybaneulykker. Men likevel! Det er faktisk ganske vanskelig å krasje med bybana, sjølv om det ikkje verker sånn. Du må faktisk kjøre på RØDT lys for at noko hakkande gale skal skje og alle klarer vell å stoppe på eit raudt lys (utenom fyllekjørere og sånn, men dei har ein god unskyldning iallefall). I tillegg så tar det ganske lang tid før bybana kjem etter lyset har blitt raudt, så dei fleste skal klare å kome seg over på "den andre sida" sjølv om dei kjører på lyserødt lys.

På bt.no står det oftes at bilistene er i "sjokk" etter ulykka... Ja, det er jo verkeleg eit sjokk å bli påkjørt når ein kjører på raudt lys. Kva skjer med verda?

Når alle desse ulykkene skjer fordi bilistene ikkje klarer å stoppe på rødt lys, så begynner eg å lure på om det alltid har vore sånn. Dette kan jo ikkje vera eit nytt fenomen...? Det hadde iallefall vore veldig tragisk.
"Hey. Nå har vi fått bybane i Bergen. Da kan vi begynne å kjøre på rødt lys. Kjeeempe gøy dere!"

Nei. Dette må ha foregått ei stund og no får desse "eg veit ikkje kva eit raudt lys er" svi som berre pokker. Det kjem sikkert til å bli halvering av folk som består oppgjøring i Bergen, fordi halvparten som skal kjøre opp, kjører på rødt lys og blir truffet av bybana. Kanskje til og med trafikkskulane må innføre ein ny obligatorisk "dag" for å kunne kjøre opp: "Rødt lys = stopp bilen" dag.

Gjer som eg: ta beina fatt (eller ta bybana). Bil er oppskrytt!

Kvifor kjøpte eg desse skona?

Så var det på tide igjen: Skohandling.
Imotsetning til alle andre jenter på jordkloden, HATER eg å kjøpe sko. Det finns mange grunnar, blandt anna at eg har størrelse 35/36 og ofte må snu nesa mot barneavdelingen, eller at eg har merkelige og skreive bein, som passar dårleg i normale og "billige" sko. Den tredje gode grunnen er at eg har forfeeerdelig tjukke legger (eller som pappen min sei da: Sterke fotballegger. Jaddaaa). Men ikkje minst så hater eg skohandling, fordi eg ALLTID (utanom ved eit par anledninger) ender opp med å hate skoa eg kjøpte. Og sidan eg er så dum som eg er, så ender eg også opp med å gå med desse skoa, sjølv om dei ikkje passar, ser jævlig ut eller er tunge som faen.

Og jammen skjedde det igjen! Snøen kom og eg måtte tilslutt innsjå at dei tynne sommarskoa ville drepe meg av kulde dersom eg ikkje trossa frykta mi og tok meg ein skohandlings tur. I skobutikken røska eg med meg nokre vintersko i str.37 (sjølv om eg veit at eg har str 35/36. "Godt med litt plass til tjukkelester. Ja du, som om eg bruker tjukkalester...) prøvde eine skoen, såg på beina i speilet og vinka med tærne: Perfekt, tenkte eg! Eg var blid og fornøgd og skraut til alle eg møtte om mine nye og varme vintersko.

Etter fyrste tur frå Danmarksplass til Høyden, måtte eg konstantere at eg var full i gnagesår, blodet hadde stoppa i leggen, at skoa føltes som 10 kg på kvar fot, og at eg brukte str. 35 og ikkje str.37. Ei veke seinare såg eg fleire ungar med same sko og eg kunne rett og slett konstantere at eg hadde klart det igjen: Nok eit forbanna dårleg skovalg.

Og kva gjer eg?

Eg fortsetter å bruke dei og har herved hatt dei i ein månads tid. Ja, for dei er jo tross alt heilt forbanna fantastiske.

Livet med døden

Døden overvelder meg
Den drar meg ned og tærer meg opp
Kviskrer i øyret mitt:
"Alle rundt deg forsvinner,
du er snart alene".
Den skremmer meg
Med sitt mørke og sin uendelige kulde
Får meg til å skrike av redsel,
Gir meg ingen grunn til å ville leve

Døden lurer meg
Selv om det er eg som vil lure døden
Den gir meg ikke tid
lar meg ikkje sei ord som kan hjelpe
Den sier: "Nå tar eg deg,
Ingen andre blir med deg"
Den kommer bakfra
Raskt og uventet
Gir meg ingen sjangs
til å forlate dere i fred

Døden styrker meg
Den får meg til å se alt eg har
og ka eg kan miste
Den gir meg livsglede og en mening med livet
Den synger:
"Lev livet, mens du kan det,
Du er ikke alene"
Den viser meg alt
Som eg kommer til å savne
Gir meg en grunn til å ville leve lengre
Døden gir meg livet

© Tone Mjelde