Sjukdom og klaging

Dersom du ikkje har fått det med deg gjennom facebook, der eg har klaga jevnlig, så har eg vore sjuk den siste veka. Kjempe kjekke greier. Så sjuk at eg faktisk måtte utsette den eine og siste eksamenen. Så den kjensla der eg går ut av eksamenslokalet med kladden i handa og kjenner juleferien kjem over meg, dukka aldri opp. I juleferien skal du ha absolutt null ting hengande øve deg. Iallefall ikkje skule ting. Dersom du gjer noko skulearbeid skal dette vera eit pluss, noko du vel og ikkje noko du må. Men neida. No veit eg ikkje kortid denne eksamenen kjem og må vera sånn halvvegs forberedt heile juleferien. Blæ. Jaja. Nok om det. Eg har fått tenkt meir på julepresanger mens eg har vore sjuk og her kjem resten av ønskelista mi:

-Klestativ. Kan vera eit sånt stort, men helst eit sånnt lite som du kan henga truse på liksom. Sånn her: (viss da fortsatt e i salg? mamma har iallefall to sånne)

- Vekkeklokke som får meg opp om morgenen. HEILT SERIØST!!! Denne mååå eg få til jul. Og det gjer ingenting om eg får fleire: http://www.enklereliv.no/productDetails.aspx?catId=141&pId=3738 . www.etenklereliv.no er heilt genialt!

- Abonnement på TV2 sumo (blitt hekta på hotel cæsar (HJELPES VANNESSA ER HEILT GAL FOR TIDA) og me har ikkje kanala)

- Denne her leppetingen. Så mange som mulig, for eg rotar dei vekk:

- Hanskar (sånne enkle. Helst barnestørrelse. Eg har lita hand:

 guuud, der såg den stor ut :D

- ehm. pengar eller/og alkohol!



Takk for meg og god natt :)

Takknemlig

Today its thanksgiving og sjølv om eg er litt imot amerikanske tradisjoner, så er dette ein god ein. Den e jo faktisk frå indianarane (ref: Ida si lærebok 7.klasse). Derfor tenkte eg å remsa opp ein del ting eg er takknemlig over. Å tenke over dette har fått meg til å skjønne kor utrulig godt eg har det og at eg har mykje å vera takknemlig over.

1. Eg er takknemlig over å alltid ha mat på bordet. Eg er aldri sulten (noko som vises på kroppen) og har aldri hatt for lite penger til mat. Magen min er ikke oppblåst fordi den mangler mat, men fordi den har fått for mykje. Det er eg takknemlig over.

2. Eg er takknemlig over å ha ein fantastisk familie. Den er ikkje perfekt. Den har ikkje eit perfekt hus utan støv og kranglar rundt middagsbordet. Men eg er utrulig takknemlig for å ha dei. Den kjærleiken, tryggheita og varmen som finns der er eg utrulig takknemlig for.

3. Eg er takknemlig for å ha ein fungerande kropp, som eg egentlig tar for gitt. Eg kan gjera alt, eg kan få til ka som helst (okei, Mount everest er kanskje litt for optimistisk). Eg har ingen fysiske hindringer (utan asthma og allergi). Det er eg takknemlig for!

4. Eg er takknemlig over å ha muligheten til å bli kva enn eg har lyst til. Omgivnadane mine stopper meg ikkje og det er opp til meg kor langt eg kan nå. Eg kan sjølv bestemme om eg vil bli mekanikar, frisør, professor, kiwi dama, evig student eller lege.

5. Eg er takknemlig for å ha så gode venner. Eg har alltid nokon rundt meg og nokon som bryr seg. Både store og små, i alle aldrer. Nokre som ein drikk kaffi med, nokre ein studerer med, nokre ein grin til langt på natta med og nokre som ein tar røykepause med i glasshuset og filosoferer over livet. Eg er takknemlig for alle deko.

6. Eg er takknemlig for senga mi. Den er så ufattelig GOD!

7. Eg er takknemlig for oppveksten min i Mjeldalen. Eg har kun gode minner frå den tida og båndet som vart danna mellom oss Mjeldalsjenter vil alltid vera der <3

8. Eg er takknemlig for Bergans regnjakken min (og mammo som betalte). Eg hadde ikkje overlevd utan!

Einaste bilde eg hadde av den. Rart egentlig, sidan eg går med den heile tida.

9. Eg er takknemlig for å få lov å vera barneteater instruktør for mange flotte og kreative MUL-ungar.

10. Og tilslutt er eg takknemlig for velferdstaten Noreg. Eg treng ikke ha økonomiske bekymringar for val av skule eller over å ha god nok forsikring for å få best behandling på sjukehus eller behandling i det heile eller økonomisk forskjellsbehandling i andre samanhenger. Noreg er rett og slett ein flott stad å leve, der alle er like mykje verdt og alle har like rettighetar. Det er eg veldig takknemlig for!

Ønskeliste

Jau. Då er det eksamenstid og tankane mine er sjølvsagt heilt andre stadar, nemlig på julegaver! Folk maser g spør iveg om kva eg ønsker meg, så her kjem det ei liste. For deg som ikkje føle deg truffen og ikkje har planar om å kjøpa julepresang til meg, så sjå på dette som (dårlig) underholdning. For deg som føler deg truffen og kjem til å kjøpe julepresang til meg: Høyr med andre slik at du ikkje kjøper det same som andre. (Ja, Lene og mamma. Eg hinter til dykk. To vaffeljern er fint det, men veldig bortkasta for augenblinken).

(Tilfeldig rekkefølge)

1. Tynn regnjakke (familie)
2. Gode joggesko (familie)
3. Denne her, sjølv om den e veldig dyr: (omg revolusjonerande lizzm):  http://www.elkjop.no/product/hus-og-hjem/personlig-pleie/barbermaskin-harfjerning/FG1PDK001/silk-n-flash-go-harfjerning
4. Fine klede (du har større sjans te å kjøpa nåkke fint, enn da eg har)
5. Panneband (da må ikke klø, sånn som Carina sitt)
6. Matboks med fleire rom i (for ein fattig student som vil ha ei litt spennande matniste med)
7. Alt som finns av studenthjelpemiddel. Ikkje kalkulator og sånn. Men sånnt som kan gjera studentlivet enklare.
8. Småting som gjer livet lettere. Har egentlig ingen eksempel.
9. Gåvekort. Gåvekort på alt mulig er bra. Og så må du minne meg på å bruke de innan et år. Eg har framleis to frå sist bursdag eg enda ikkje har brukt. GLØYMER DET BERRE.
10. All slags hjelpemiddel eller motivasjonspush som kan få meg slank (og høg)
p.s. JA kjem te å bli fornærma dersom eg får boka: "korleis bli slank"!

Ja. Dette gjekk jo jækla bra. Eg suge tydeligvis på å lage ønskeliste. Men... for å vera 23.november, så synst eg faktisk ikkje det er så gale :)

God natt frå strandgaten 212

Familie

Eg har aldri sett på meg sjølv som ein voldsomt familieknytta type. Har vel egentlig ikkje tenkt så særlig mykje på det heller. Eg har liksom ikkje vore ein type som fortel alt mulig til søstra mi eller foreldra mine. Eg fortel vel egentlig ikkje noko til nokon.
Men i dei siste åra har dette endra seg. Eg merker kor utrulig mykje familien min betyr for meg. Når det har gått ei veke utan dei (noko som sjeldan skjer) så kjenner eg at eg treng å sjå og å snakke med dei igjen. Det treng ikkje vera voldsomme utflukter eller noko planlagt. Kaffi med pappen mens me les avisa er noko av det finaste eg veit. Eller diskusjonar rundt matbordet. Å veta at nokon bryr seg om det eg meiner og vil sei. At nokon er glade for at eg er heime. Det er ei god kjensle.
Eg har også fått eit mykje betre forhold til søskene mine. Lillesøstera mi er blitt min beste ven og lillebroren min og eg har plutselig samme interesser og kan ha lange samtaler om alt mulig. Dei har blitt utrulige viktige personar i livet mitt, som eg aldri ville klart meg utan.
Familien har, rett og slett, blitt den staden eg kan opne meg opp og fortelje om både glede og sorg. Der eg kan vise mi uperfekte side og la tårene renne. Der eg kan vera meg sjølv. Det kjennes så ufattelig trygt og godt å vete at dei er glad i meg, uansett.

Det er vel det familie handlar om ...

Når lyset sluknar

Elendigheita

tek over

Djupet 

drar meg ned

Det lille lyset

langt der borte

sluknar

meir og meir

Tomheita inni meg

Desperasjonen

Einsamheita

Den overgår alt

Det varme lyset

som eingong var der

Det som før overskygga mørket

Det forsvinn

meir og meir

Du ser det kanskje ikkje

på meg

I ettertid er handlingane

ikkje til å forstå

Likevel

Er det slik 

inni meg

Eg meiner ingenting vondt

Eg ønsker ikkje å såre nokon

Likevel. 

vart det slik.

Copyright

Tone Mjelde 

17.11.2011

Dryppet

Alt eg høyrer
er regnets jamne drypp

Det drypp heile dagen
Slutter aldri
å dryppe

Eg ser ikkje lenger
den blå himmelen
Eg høyrer ikkje lenger
fuglesongen

Berre dryppet

Eg kjenner inga glede
Eg ser ikkje smila
Kjenner ikkje lykka
over livet

Dette er dagen min
Dagane mine
Sorga mi

Dagen derpå kjensle

Eg er litt lei den perfekte internettverda me lever i. Alt er perfekt og alle er perfekte. Eg tenkjer at eg ikkje gjer slik. At eg ikkje skriv perfekte statusoppdateringer på facebook, men så ser eg tilbake og treng ikkje leite lenge før eg skjøner at alt eg skriv om er kor fantastisk flink eg er og kor perfekt eg har det. Gubba kor glad eg er heile tida, utad. Derfor så kjem det herved eit knall ærlig innlegg om den uperfekte og usikre Tone, bak kiwismilet og dei perfekte statusoppdateringane.

Eg har i to-tre år slitt med ein sånn dagen derpå kjensle. Ikkje sånn dagen etter alkoholinntak greier, men sånn dagen etter noko stort har skjedd. Eller noko gøy har skjedd, eller noko eg har planlagt lenge har skjedd. Det er for eksempel etter den siste teaterforestillinga, eller fotballfesten, eller innflyttingsfesten, eller OPNINGSDAGEN i Haus, eller turen te Kroatia. Desse gøye tinga skjer jo heile tida.
Denne dagen derpå kjensla e heilt forferdelig. Eg dett ned i eit deprisjons hål utan motivasjon og utan meining med livet. Kva no liksom? Denne følelsen varer så innihamla lenge også. Dagane etter siste teaterframsyning, (teater+kaidansen), låg eg i senga i tre dager i strekk. Såg ingen grunn til å stå opp, sjølv om verda er fantastisk og eg egentlig ikkje har noko å klage over. Slik er det alltid. Eg har for eksempel nettopp komen heim frå Kroatia. Gubba noa så flott eg følte meg der, vell vitande at bikinisida ikkje er mi beste side, så følte eg meg flott! Eg slappa av, eg drakk opp mojito blandinga i baren og nytte livet. Så kjem eg heim og dagen etterpå ser eg meg i speilet. Føler meg forferdelig. Føler meg teit. Føler meg heilt ubrukelig, hjelpelaus, dårlig og som om det ikkje er noko som kan få meg motivert igjen. Slik er det alltid. Dei tre neste dagane må eg berre innsjå at her blir det ikkje mange efferktive dager, gjerne litt grining om kvelden for meg sjølv og ikkje minst mykje usunn mat. Etter dei tre dagane så byrjer ting å kome seg. Eg står opp når eg skal (sånn nesten iallefall), klarar å opne ei bok, og prøver (berre prøver) å kutte ned på den usunne etinga. Så byrjar eg å planlegge neste ting, er utrulig effektiv og føler meg fantastisk. Det gøye skjer og så er det påan igjen. Det er vanskelig å forklare kor ekstrem denne kjensla er og kor langt nede eg føle meg. Kjensla kan egentlig ikkje forklarast.

Når eg tenkjer meg om så er det alt dette gøye sin skuld. Alt dette gøye som eg ser fram til, som eg planlegger og som eg aldri kan få igjen. Det blir berre ein opningsdag i Haus og den same Kroatia turen eller teaterframsyninga får eg aldri igjen. Kanskje det er det som plager meg. Kanskje eg burde slutte å vera med på alt dette gøye. Viss ikkje må eg sikkert ha ei fast sjukemeldingsveke (iallefall tre dagar) i månaden når eg byrjar i fast jobb. Jaja. Det er heldigvis lenge til.

Kanskje det kjem seg og eg finn ei løysning på det.
Eller så er det berre slik livet er, uperfekt og full av kontrastar. Langt vekke frå det perfekte facebooklivet me alle ynskjer me eigentlig hadde.

Livet er som en golfball - en lang rekke harde slag til man havner i et hull i jorden.

Ukjent

Du og smilet

Ditt smil
Det varmer
Det når heilt inn til hjarterota
Det er varmt, men samtidig
utfordrande, tullete

Smilet ditt
Det gjer meg mo
Mo i knedna
Mo i kroppen
Eg klarar ikkje
stå i ro

Smila dine
blender meg
Gjer meg lamma og forundra
Du gjer det med meg

Ditt smil til meg
Det kan ikkje forklarast
Kan ikkje smilast vidare

Det er smilet ditt
til meg

<3

Copyright
Tone Mjelde

Konsekvensar!

Hausvik FK er aktive på facebook og har no fått si eiga heimeside. Eg har sett på dette som positivt.  Berre positivt, ingenting anna. Kva skal vera negativt med det? Hausvik får fleire tilhengarar, fleire folk på kampar og meir blest rundt seg. Hausvik er på veg opp og folk byrjar endelig å sjå oss!

For 15 dagar sidan lagde eg hendinga, i Hausvik FK sitt navn på facebook; "Hausvik G19-Minde". Eg skreiv at på bortekampen hadde det vore mykje drittslenging og Hausvik hadde tapt 7-1. Dei trong supporterar og all støtte dei kunne få. Eg prøvde å få flest mogleg publikum. Kommentarene kom frå Hausvik spelarane, f.eks at dett kom til å bli "hefti", "ein artig kamp", "me henter trakoren" osv. "Faens minde dritt" kom frå andre lag på Osterøy som også hadde spelt mot Minde tidligare. Eg fjerna det ikkje, tenkte ikkje at nokon andre kom til å få sjå dette... Tenkte ikkje på konsekvensane. Plutselig oppdaga Minde spelarane hendinga og då byrja dei alvorlege truslane og hetsinga å kome. Ein trussel frå ein Minde spelar var f.eks: "Nå setter pappaguttene fra seg champagnen og kler seg med våpen. Nå skal det drepes". Ein alvorlig trussel, som vart fjerna med ein gang den vart oppdaga. Sjølv om eg fjerna den, så skjønte eg ikkje at dette var alvor. Eg såg på dette som ord, ord frå ein liten pappagutt. Men dette var ein trussel. Dette var trigging, som kunne utløse ein situasjon. Jo fleire hatmeldinger og truslar som kom (som eg ikkje klarte å halde følge med og fjerne med ein gong), jo fleire publikum skulle det komme på kampen.("deltek" knappen på facebook) For det er slik me er. Me menneske. Me søker action og spenning i kvardagen, og ein fotballkamp blir plutselig litt meir spennande når det er snakk om ein liten supporter" krig "i tillegg.Ingen ekte krig, men krig i form av ord.

Halve bygda møtte opp. Eg har faktisk ikkje sett så mange vera på Haus Idrettsplass før. For ein juniorkamp. Eg var i ekstase. Hausvik juniorer vann til slutt 4-2 etter ein forrykande fotballkamp, der dei i vår tapte 7-1. Folk storma bana i glede! Kiosken hadde over 3000kr i overskudd og dagen min var heilt fantastisk. Eg og systera mi entra døra heime med "HEIA HAUSVIK" sang for mamma og pappa. Detaljer frå kampen vart forklart. Mons Helge, broren min som speler på laget, kom heim og me tok alt om igjen. TENK at me viste dei sosseta bygutta kor bra me frå Haus på Osterøy er! Eg var så stolt! Eg var så glad! Hausvik er på gang!

Der endte gleda. Fyrst blålys frå ambulansen borte i vegen og så politibilen like etter. Ka i helvette som skjer? Me var sikker på at det var keeperen til Minde som ikkje hadde tålt den siste trøkken. Eg ringte Sigve og fekk svaret. Nokre frå Osterøy hadde slått ned Minde spelarar. Det var heldigvis ingen Hausvik spelarar som var involvert. Men likavel. Nokon, nokon frå Osterøy, hadde slått ned Minde spelarar... på ein juniorkamp... på Haus Idrettsplass.... På nye Haus idrettsplass!

Eg skjøner det no. Facebook er farlig. Internett er farlig. Ting ein skriv er ikkje berre ord. Kampen vart hussa opp i skyene på facebook og spelarane var klare for "krig". Publikum var klare for "krig". Nokon, som ikkje var der for fotballen sin skyld, hadde fått dette med seg og møtte opp. Klare for krig. Krig utanfor fotballbana. Ordentlig krig.

Eg skreiv om drittslenginga i forrige kamp. Eg byrja. Eg slo ikkje hard nok ned på det som skjedde. Eg såg ikkje ringverknadane. Eg er medskyldig. Eg skjønte det ikkje. 

Men no veit eg det: Facebook er farlig!

Eg vil leve

Eg vil leve til

Eg kjenner eg er

lei av å puste

Eg vil leve til

Eg ikkje lenger føler

At det er noko å miste

Eg vil leve til

Øyrene og augene

Har sett og høyrt det meste

Ja, eg vil leve til

Kroppen er klar

For det neste

Eg vil leve til

Verden har blitt

Ein betre stad

Til all urett

Er borte

Og eg kan seie:

”Kva var det eg sa?”

Eg vil leve til

Den dagen eg fornøyd

Kan sjå tilbake

Når eg kan

Godta alle feil og

På sjølvsikkerhet smake

Ja, Eg vil leve heilt til

Eg sjølv seier ”kutt”.

Til eg sjølv bestemmer;

No er det slutt. 

Copyright

Tone Mjelde

Påsken - Jesus, jobb og alkohol

Eg vil starte innlegget mitt med å takke Jesus, eller rettare sagt dei som oppfant Jesus. Utan dykk hadde me ikkje hatt påske eller jul eller sånne fridagar. Eg vil takka staten som ikkje gjer det dei burde gjere, næmlig å skilje seg frå kyrkja, men som fortsetter å la oss ha desse helligdagane, som gjer ufattelig bra for kropp og sjel.

For meg har påsken "alltid" betydd jobb (med overtid) og eit stort alkoholinntak etter jobb. I år har eg måtte roa meg ned og berre kunne sett på påsken som ei slags langhelg, med sålangt lite jobbing og lite alkoholinntak, men med lesing og student tankar. (Student tankar er liksom sånn: "hjelp, eg ligg langt etter",  eller "hjelp eg har ei oppgåve som skal inn rett etter påsken" + + + ) Noko som er ei ny verd for meg. Eg og Carina satt faktisk, nermast heilt aleine (utanom ein nerd eller to), på HF biblioteket i nokre timar i går. Det er då ein innser at noko er hakkande gale. Det gjekk ikkje lenge før me gjekk på shopping istadenfor (med mamma si lommebok<3).

Slankekrigen ja. Den går det jo så som så med. Eg har innsett at å belønne seg sjølv med gotteri og brus kvar dag ein står tidlig opp ikkje har dei beste helsekonsekvensene. På to veker har eg gått opp 0,5 kg og kan vel egentlig sei at eg har fortent det. Ikkje har eg trent heller... Korfor? Fordi det er forferdelig forferdelig forferdelig forferdelig KJEDELIG! (Carina seier at ho fortsatt ligg på det samme (altså minus 6,0 kg) men eg trur ho ikkje).

(No begynner eg igjen:)
HERRE JEMEN! EG ER SÅ UFFATTELIG LEI SLANKEMAS OG TRENINGSMAS! Er det berre meg, eller er det berre det folk snakkar om for tida? Eg har aldri opplevd ein så hysterisk befolkning nokon gong! Neida, eg seier ikkje at eg ikkje er like hysterisk, men eg ser det iallefall sjølv og prøver å kontrollere maset mitt i motsetning til alle andre. Uansett kvar ein er så er det eit jævlig mas. Facebook e full av slanke og treningsmas ("Sliten, men god i kroppen etter ein time spinn"), dersom ein er på fest så er det berre snakk om slanking og treningsmas ("Denne ølen er det ** kallorier i. Får sjå kor mange det er i din då"), og etter ei jobbehelg på Kiwien er nesten øyrene ødelagt etter alle unnskyldningar som kunder kjem med når dei kjøpe seg ein liten sjokolade eller to. "Huff. Eg burde ikkje kjøpt dette, men eg klarer ikkje å stå imot", "Det er ikkje til meg alt sammen altså", "Hjelpe meg. Så mykje snop på ein gang. Heldigvis er det spinning på mandag".
HERREGUD! . Eg bryr meg midt opp i ræve kor mange sjokolader du et. Det er helg. Ta deg ein sjokolade for faen! Da værsta e at du e tynn som ein fyrstikk og treng ein sjokolade eller to!
Kortid vart me så jævlig redd for å vera usunne og "uperfekte"? Kortid vart det store idealet å vera lik alle andre? Det ligg faktisk ikkje for alle å trene 4 ganger i veka. Nokon burde faktisk drive tida si med noko anna, som å redde verda og sånn.

Her er reklamar frå vekas (tragiske) Se og Hør (som eg egentlig boikotter, men avogtil les gratis på jobb):

 Det burde ikkje vore lov!

Faen heller! Ta deg ein sjokolade, nokre øl, og tenk heller på noko viktig i påsken! Og ikkje minst, som mine kollegaer på Kiwi ofte får høyre av meg: Ro deg heilt forbanna ned!

Depresjon og lavkarbo!

Så var denne dagen gått og eg sitt med ein kjensle av å ikkje ha gjort ein dritt, også i dag. (I tillegg brukar eg tid på å skrive eit innlegg, istadenfor å desperat lese pensum som eg burde lese for ein evighet sidan).
Egentlig burde eg vore supernøgd sidan eg faktisk fekk meg opp av senga i dag tidlig. Eller dei fleste vil ikkje kalle 8.30 tidlig eingong (dei har problem), men de ane ikkje kor mykje eg sleit med meg sjølv i dag tidlig. Eg høyres forferdelig lat ut, men eg er ikkje det. Eller jo. Kanskje eg er det, men eg vil ikkje vera det. Det er ikkje det at eg er trøytt som er problemet, å vera trøytt er litt godt egentlig. Det er psyken.
Eg skjønar ikkje på meg sjølv. Det er som om eg er to forskjellige personar, som skiftar mellom å vera overlykkelig til sjukleg deprimert. Om kvelden er, som oftast, livet bra og eg har store planar for morgondagen, veka, månaden, året og resten av livet. Ja, med unntak av angstliknande tankar om døden og "kva er meininga med livet" tårer, som eg reknar med dei fleste har i ny og ne (Iallefall eit par gongar i veka...Heilt normalt trur eg). Uansett! Når vekkerklokka ringer om morgonen ser eg ingen meining med livet, ingen grunn til å stå opp og drøymeverda verkar så ufattelig mykje betre enn verkelegheita. (Noko den som oftast også er). Motivasjonen er på bånn og sjølv om eg veit at dagen kan bli bra berre eg står opp, så vinn senga som oftast. Det hjelpe ikkje at eg satt ein laurdagskveld, søkte på "depresjon" på Google og fann ut at eg også er ein hypokondar (Burde forsåvidt skjønt det når eg spurte mamma om ho kunne kjenne på ein "kul" i brystet mitt for nokre veker sidan, og seinare på halsen etterfulgt av hudkreftundersøkning på ein føflekk.... Eg synst framleis det er ein kul på halsen forresten).

Dette valdsomme kjensleutbrotet ovenfor seier vel litt om korleis det går med slankinga: rævvaaaa dårlig! (for min del)
Carina er komen heim frå syden og jada jada. Der var ho vinnaren gitt! Ho har gått ned tilsaman 5,3 kg, mens eg har gått ned 2,6 kg. Ho har dermed vunnet kampen om å vera 5kg lettere. Då e me ferdig liksom..? Neida. Me har økt målet til 7 kg berre for å gjera meg endå meir mislykka, deprimert og desperat.

Ja, når me snakke om desperat: I dag satt eg under forelesning og kritiserte den populære lavkarbodietten ("kan ikkje skjønna at folk gidd liksom", "trur ikkje litt på at det virker")og endte opp med å gå heim og bestille ei bok som handlar om nettopp lavkarbo dietten og lavkarbo oppskrifter.

Eg e ein hyklar!

Mind your own business!

Eg har aldri vore så flink til å snakke for meg eller reagere spontant med ein god kommentar i offentligheita. Nokre av deko ristar litt på hovudet no, men det er berre fordi eg kjenner dykk alt for godt og fordi eg slappar av og dermed blir flinkare te å kome med ein slengkommentar i ny og ned. (Og forresten bussjåførsituasjonen som nokre av dykk kjenner til, men då var eg full... så den tel ikkje). Men sånn ellers så blir det mumling og halveis smiling, sjølv om eg har lyst å drepe personen. (Eg støttar ikkje vald, men du skjønar). Tenk viss eg kunne utrykke meg like sjølvsikkert og bra muntlig, som eg klarar skriftleg? Då skulle de få gjennomgå, de som alltid skal blande dykk inn i andre sitt liv og vera ein pest og ein plage!

For å gje eit eksempel skulle eg på ein aldri så liten kinotur i dag. Eg kjøpte sjølvsagt popcorn og brus, noko som er obligatorisk kinosnop. Så der stod eg med hendene fulle av popcorn og brus saman med Silje (som var utan noko snop som helst. Greit. Ein liten sjokolade, men herregud liksom) og jaggu skulle ikkje det kome ei ekkel halvegs gamal dame forbi og fortelle meg at "det er mye kalorier i den der vettu", mens ho peika på popcornen min. Kva gjorde eg? Joda, eg smilte og lo litt nervøst, mens eg egentlig hadde lyst til å skrike:
KA I HELVETTE? EG HAR GÅTT NED 2,3 KILO FAKTISK, DI GAMLE HURPE! 

Kva skal denne kommentaren vera god for, kjære gamle dame? Fekk du det betre med deg sjølv eller trur du livet mitt vart så utrulig mykje betre etter den kommentaren? Trur du at eg plutselig vakna og såg ned på popcornet mitt og plutselig skjønte at: "Hey! Da e kaloriar i popcorn!" ? 

GAD! 

Sånne ting som dette irritere vette av meg. No verker det som om eg er veldig fornærma og sånn, og det er eg forsåvidt også, men dette er altså meint sånn generelt sett. Kvifor har alle så ufattelige sterke meiningar om kva andre burde gjere og ikkje gjere? Eller for å sei det på ein annan måte, for eg har sterke meiningar om alle slags folk eg også, men eg prøver ikkje å påverke eller ytre min meining til den personen det gjeld (utanom denne gamle dama og eit fåtal av andre ... greit, kanskje ein god del andre). Eg trur det må enda eit eksempel til for å få fram det eg meiner:

Eg såg eit abort program eller rettare sagt eit antiabort program på tven ein kveld. (Faktisk ein laurdags kveld. FML) Det var ein dokumentar som viste alle antiabortorganisasjonane i USA. Eg trur det er rundt 600 abort klinikker i USA og samtidig 4000 hysteriske antiabortorganisasjonar. Ka skjer liksom? Desse demonstrantane eller ekstreme antiabort folka står blant anna altså utanfor ein abortklinikk frå 6 om morgonen til seint på kvelden for å stoppe dei som går inn og skal utføre ein abort. Dei stoppar dei med løgner og falske bilder berre for å overtale dei "aborttrengande" om at dei har rett. Og for all del. Kanskje dei har rett. Kanskje abort er ein forferdelig ting. Men kan ikkje dei leve med denne vissheita aleine og ikkje tru at dei har ein slags misjonerande rett til å prøve å få folk med seg på "si side", som sjølvsagt er den beste og rette sida. KVEN gav desse rett til å påtrenge si eiga tru på andre folk, berre fordi du trur at det er rett?  Ååh jada. Me veit alle svaret: Gud sjølvsagt.

For når Gud seier det, så er det jo sjølvsagt riktig!

Like langt!

Då har det jaggu gått over 4 veker sidan eg og Carina starta slankekrigen oss i mellom, om å gå ned 5kg først. Dei to fyrste vekene gjekk det dårlig for min del, med kun -0,3 kg. Carina derimot: ned 1,3 kg.

Desse to vekene har eg sulta meg ihjel i vekene, men likevel kost meg nok i helgene (sjølv om eg åt ekle knekkebrød på jobb lørdagen, istadenfor min fantastiske ferdig pasta). Ein kan jo ikkje slutta å kosa seg. Den eine veka var jo tross alt romjul og nyttår. Men! Eg har trent! Sist veke trente eg 3 gongar på Osterøy treningssenter, der eg fekk "gratisveke" av sambuar Ida. (Eg besvimte nesten etter den eine spinningstimen og pappa, som vanlegvis ikkje blir flau over noko som helst, prøvde å snika seg ut mens eg låg halvdau øve ein spinningssykkel. Men uansett. Eg har trent).

Dette har gjort at eg har gått ned 1 kg på desse to vekene og er no nede i -1,3%. HURRA!

Carina har verken gått opp eller ned, noko som vil sei at ME ER LIKT! Let the game begin!

For dette vekttapet er det ein del eg må takka:
- Ida, for "gratiskortet" (eg tok hintet)

- Glenn Vik som på nyttårsafta (tydelig berusa) sa: "Eg ser du har gått ned 0,3 kg".

- Kristian Fjellanger, for si flotte bok: "FEIT-mitt liv som tjukkas". Den e inspirerande og god på ein rar måte! (kjøp her)

Eg må også retta ein takk til Therese, Ida, Synne og Malena som har satt viljestyrken min sterkt på prøve dei to siste dagane. Dei har vore over på spelekvelder i går og i dag, noko som tydeligvis betyr: "Me må også ete usunn mat samtidig". Mandag med pizza- og i dag med brownies laging i leiligheten. Så der satt eg med egg og knekkebrød. Gjekk heilt fint det.

Skyt meg!

Livet!

Av og til
kjenner eg meg
så ufattelig trygg
Ingenting kan gå gale
Livet er så lett

Av og til
kenner eg meg
så ufattelig hjelpelaus
Eg har ingen kontoll over
kva som kan skje i morgon
Livet er et spel

Av og til
kjenner eg meg
så ufattelig glad
Eg er så glad
at eg nesten sprekker
Livet er full av glede

Av og til
kjenner eg meg
så ufattelig einsam
Ingen forstår meg
og ingen høyrer
Livet er ein vits

Av og til
kjenner eg alt dette
så ufattelig sterkt
Smilet og tårene
smelter saman

Det er då eg skjøner:
Livet er alt anna enn lett



© Tone Mjelde

Mannfolk i forandring?

Eg har busett meg på Osterøy i jula og fann fort ut at eg hadde tatt for lite klede med meg. No har det snart gått tre veke og eg har budd i Carina sitt kleskap sidan byrjinga av ferien. For ja. Eg har framleis ferie, ferie, ferie, ferie. Tirsdag brakar det heile laus med 2 heile timar, og ikkje minst 2 heile timar torsdagen også (eller var det 4?Huff !). Før det plutselig vart helg. Sukk. Det er hardt du. Neida. Joda! Det er faktisk ganske hardt, sånn psykisk. For sjølvdisiplinen min slit allereie med tanken på at eg må stå opp om morningar og sjølv tvinge meg sjølv til å lese. For dersom eg skal overleve universitetet, så reknar eg med eg må gjere meir enn å gå på forelesninger (finn raskt nok ut av det). Vel. Wish me luck. (Øver på engelsken sidan 90% av lesestoffet er på engelsk dette semesteret).

Sidan eg har hatt så mykje tid i det siste, har eg hatt store fritidsproblem. Eg har gått turar, laga sunn mat til husholdninga (min familie) og ikkje minst: sett på tv. Og når ein må velje mellom Oprah og NRK sporten, så blir det sjølvsagt NRK sporten. Og kven er der? Vår aller kjære Northug. Sutrete og jævlig. Altså. Særris? Ka e det med han her?

Kva har skjedd med mine gamle barndomshelter?

Thomas Alsgaard, med sine fantastiske augebryn og Bjørn Dæhlie sitt strålande smil. "Kor e alle heltan hen?" No sitt me igjen med ein arrogant drittunge, på 24 år, som sjølvsagt e flink nok til å stå på ski men som flauer seg ut gang på gang på gang med sine ekle kommentarar.

Dette innleder til min nye avsløring, næmlig at gutar rundt oss oppfører seg som jenter i eit tenåringsdrama. Eg snakker ikkje om Northug, men om gutar i mitt liv. Gutar, som burde vore menn, men som heller brukar tida si på å baksnakke, utestenge og nærmast mobbe andre gutar. Når ein må sitte på fest og høyre på gutar, vel over 20 i alder, som snakkar som jentegjengen min gjorde på ungdomskulen. Då e det på tide å vokse opp eller for min del: Bytte venegjeng.
Har det alltid vore slik? Har menn, hemmelig, vore hormonelle tenåringar, eller er dette noko nytt? Kanskje eg berre har gått på ein smell og havna i feil guttegjeng?

For meg verkar det iallfall som om mannfolka er i krise. Kor vart det av mannfolka som ikkje grin offentlig, som ikkje barberer seg og ikkje baksnakker, som ikkje bruker energi på småkranglar og ikkje tenker over alt mogleg?

Gad. Eg kjem til å vera singel for ever!