Folk er så forbanna lukkelege
Eg høyres bitter ut. Sjalu kanskje. Sint på andre som har det så fuckings bra.
Det er ikkje det. Eg håpar folk har det bra. Håpar folk har verdas beste kjæreste og at hjarta deira er varmt så ofte som mogleg. Men eg veit korleis det er å ikkje vera der. Korleis verda ser ut. Korleis facebook ser ut når alt er mørkt.
Når ein er deprimert, så har ein eit slør foran augene sine. Sløret ligg seg som ei hinne over auga og gjer at alle fargane ute i verda blir fargelause. Gråe. Ein ser verda gjennom dette sløret kvar einaste dag, men ser ikkje sjølv at det er eit slør der. Istadenfor trur ein at sløret har forsvunne og at ein endeleg ser verda slik den er; jævlig. Og ingenting vil gjere den jævla verda betre, så kvifor prøve.
Når ein er deprimert, så blir alt eit ork. Tanken på å gå i dusjen. På å måtte ta av deg alle kledna, ta sjampoen i håret, tørke den stygge kroppen din med handkleet. Å lage seg ei brødskive til frukost blir ein maraton-etappe, heilt utan meining. Heilt utan resultat. Kvifor ete. Kvifor puste. Kvifor leve.
Når ein er deprimert, så isolere ein seg sjølv. Å møte menneske blir det mest utslitande som fins, fordi ein i tillegg til å ha det jævlig, må skjule det. Finne fram maska med smilet klistra på. Så ein møter ikkje menneske. Ein ligg heller der i senga si og blar seg gjennom facebook. Blar seg gjennom instagram og møter verda på den måten.
Der ser ein verda og verda er alt anna enn det du er. Den er lukkeleg. Flink. Sprek. Den har ein familie. Born. Kjærast. Den har gode augeblikk og den set pris på dei. Verda der ute ser feilfri ut og den ser ut som den meiner det. At den smiler med verkeleg glede bak, utan å måtte ta på seg ei maske. Det ser ikkje ut som eit einaste menneske har ein einaste mørk tanke i seg.
Sjå kor fuckings åleine du er. Heilt, heilt åleine.
Menneska sirklar rundt deg, men dei veit ikkje, forstår ikkje, kjenner ikkje den smerta du ber på i hjarta ditt. Dei ser ikkje sløret over auga dine, høyrer ikkje tankane dine som ynskjer å slutte å tenke. Slutte å vera. For det blir ikkje betre og folk kjem aldri til å skjøne. Du viser dei ikkje, fortel dei ikkje, fordi du allereie veit at det ikkje er vits. Dei kjem til å le av deg. Fortelje deg at du må skjerpe deg. Ta deg saman. Tenke positivt.
Du veit at det vil vera dråpen.
Eg er ikkje lenger deprimert.
Eg har det faktisk fuckings bra.
Så bra at eg faktisk ikkje må skrive det på facebook.
Slik eg gjorde då eg var deprimert.
Egentlig er det her litt fascinerende, for du er veldig opptatt av folks overstadige lykke på facebook. Og av og til kan jeg til og med se deg skrive at ting ikke er så bra, gjerne ikke på facebook akkurat men Instagram..
SvarSlettHva om disse tåpene som alltid er så perfekte på facebook, faktisk er det? Jeg bare tenker at det kan fort være en myte at alle mennesker har et dypt og inderlig følelsesliv! Kan man liksom forvente at en fjottjente født med sølvskje i munnen og som aldri har opplevd større sorg enn den veska til 15 000 kroner hun faktisk ikke fikk av moren til jul, skal ha noe særlig til sjeleliv?
Selvfølgelig, noen dekker over med å smile på facebook. Men jeg tror egentlig flesteparten av de "Ulykkelige" ikke skriver hvor bra de har det, de tier heller. Det er klart, det kan tenkes at når en frøken poster et bilde av seg selv i undertøyet på toppen av et eller annet fjell med påskriften: "Morgentur", det kan hende hun tenker at hun egentlig helst ville ligget på sofaen og spist potetgull, det kan hende at hennes egen trang til å hele tiden trene er slitsom og symptomet på noe annet.
Du er fantastisk, men av og til tror jeg du har litt for høye forhåpninger om menneskeheten. Mennesker er egentlig ganske kjipe og vi er villige til å gå ganske langt og gjøre ganske mye vondt mot andre, for å få det bedre selv.
Du sa det jo selv, du legger ut en kjempe viktig sak og får 1 like, men du skriver piss, et bilde med en flaske alkohol og du får 100 likes. Folk vil bare ikke engasjere seg i noe som kan ødelegge ens egen idee om den perfekte verden.