Det var som om noko gnistra mellom dei to. Ho skjønte ikkje kvifor eller kva det var, men ho kjende det på heile kroppen. Ho prøvde å konsentrera seg og holde fokus, men kroppen og tankane hennar søkte han. Ho drøymte seg vekk. Fantasterte korleis det ville vera å ta på han. Korleis det hadde vore å bli tatt på, av han.
Han gjorde ingenting spesielt, berre gjekk og snakka som alle andre, men likevel var ho heilt satt ut av å vera i nærleiken av han. Måten han bevegde seg på gav ho frysningar på ryggen. Måten han smilte på, gjorde at hjarta hennar vart varmt og rolig. Alt han sa, gav ho lyst til å grine. Grine fordi alt var så riktig. Han og orda hans.
Ho såg ryggen hans mens han gjekk ut døra og tenkte: Der var han. Der var draumemannen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar